Vanonder de koperen ploert - Hans Vervoort

Bandung I, een huis en zijn bedienden
In Bandung arriveren we bij een knots van een huis. Ai,
hebben we dit gehuurd, dat valt dan zwaar mee voor die
duizend gulden per maand. Mevrouw zelf is in Europa, we
worden ontvangen door het dienstmeisje, de baboe zou je
vroeger zeggen maar dat woord mag niet meer en er is geen
goed alternatief voor in de plaats gekomen: voor ibu (moeder)
lijkt ze me nog wat te jong. Netjes geef ik haar een
hand. `Nama saja Hans Vervoort,' zeg ik trots. Ziezo, een
begin van conversatie en dan nog echt in de taal van het
land zelf.
Ze legt wat onwennig een slap handje in de mijne en we
laten allebei snel los. `Nama saja Siti,' zegt ze en ze leidt ons
langs het grote huis naar achteren. We komen terecht in
een weiland van een tuin, een gigantisch gazon dat etappegewijs
naar beneden loopt, met de mooiste planten en bloemen
die de streek te bieden heeft, plus een paar appelbomen
waarvan we later per ongeluk bij een badmintonsmash
de enige appel af zullen slaan. Ons verblijf blijkt te
bestaan uit de vroegere bediendenvertrekken, vier kamertjes
op rij. Het is even wennen, uit mijn jeugd herinner ik
me alleen grote kamers, maar dat was in de koloniale tijd.
Uitstekend, zeggen we bemoedigend tegen elkaar, het zijn
tenslotte vier kamers en vakantiehuisjes in Holland willen
nog wel eens kleiner uitvallen. Nadat Siti ons gebracht
heeft verdwijnt ze snel.
Er breekt ogenblikkelijk een niet geringe regenbui los,
het is regentijd. Enigszins beduusd lopen we rond. De
kraan geeft geen water, de toch al niet zo gezellige TL -lamp
weigert, het butagas is op, de aanwezige bergruimte blijkt
volgestouwd te zijn met oude spullen van Mevrouw. Een
paar bezoekjes aan het hoofdgebouw leveren weinig resultaat.
Er komt een iets vollere butafles, de kraan loopt vijf
minuten, aan de lamp valt niets te doen. Prompt om zes uur
valt het duister. Vermoeid en enigszins ontgoocheld zitten
we bij elkaar. Ik probeer de vooroorlogse radio, maar er
blijkt geen stekker aan het snoer te zitten. De kinderen darren
onrustig en zeurend rond, we moeten ergens eten vandaan
zien te halen.
Gebrek aan comfort hadden we natuurlijk verwacht,
maar het wordt irritant als het comfort wel aanwezig is,
maar niet in werking kan worden gesteld. Siti gedraagt zich
zoals ik me van vroeger herinner van de baboes: ze doet
precies wat haar opgedragen is en niet meer. Mevrouw
heeft vanuit Europa bericht dat ze ons naar het achterhuis
moest brengen en daarmee is haar taak afgelopen. We missen