Vanonder de koperen ploert - Hans Vervoort

aan. Om onduidelijke redenen moeten we een
halfuur wachten en zodra iemand uit vermoeidheid even
tegen de toonbank leunt wordt dat streng verboden: de balie
staat al in Singapore en je bent dus in overtreding als je
je er even overheen buigt. Nogal knorrig kruipen we ten
slotte in de taxi's die ons naar het hotel zullen brengen, service
van het reisbureau, maar aan het slot van de rit eist de
chauffeur een tip. We hebben alleen reischeques, grote
dollarbiljetten en wat Hollands kleingeld, maar géén geld
van het land. Enigszins verbolgen neemt hij ten slotte genoegen
met een Hollandse rijksdaalder.
Zelf hebben we langzamerhand goed de pest in, maar
zoals zo vaak blijkt ook nu de eerste indruk verkeerd te zijn:
de volgende dag toont Singapore Airport zich een erg
vriendelijke plek en in Jakarta zal blijken dat lang haar in
Indonesië even gewoon is als in Europa, wat eigenlijk niet
verwonderlijk is omdat al in de jaren veertig sommige vrijheidsstrijders
hun haar lieten groeien tot het moment dat
de laatste blanke overheerser verdwenen zou zijn.
We overnachten in Raffles hotel, een oud gebouw in echte
Colonial Style. De kamers zijn gigantisch. Wij treffen een
zeer royale voorkamer met liefst twee zware leren zitjes,
daarachter een zaal van een slaapkamer en ten slotte een
badkamer van een formaat dat elders gemakkelijk voor een
single room zou kunnen doorgaan.
Boukes vrijgezellenkamer is zo mogelijk nog groter dan
de onze: een enorme, met ernstig groen leer beklede tweekamerflat
waar zelfs een (lege) bar is ingebouwd. Overdonderd
zitten we bij elkaar, nadat we de kinderen in bed gelegd
hebben, nog nooit hebben we in een hotel gezeten
waar je echt kon wonen in de kamers. Alhoewel het intussen
twaalf uur plaatselijke tijd is vind ik de moed om de
roomservice te bellen en een halfuur later zitten we achter
een forse berg verse sandwiches en vier gigantische flessen
koud bier. Het goede leven begint bij Singapore.
Langzaam herkauwen we de eerste indrukken, de ongelooflijke
hitte en vochtigheid op het vliegveld van Bombay
(waar we even uitstapten), de eveneens niet mis te verstane
temperatuurklap die we in Singapore kregen, de drukte op
de wegen hier, de eerste tropische bomen en planten die we
onderweg zagen, al die eethuisjes, een helverlicht platform
waarop in de open lucht een dansvoorstelling werd gegeven.
Afgedraaid en ontspannen vallen we een uur later in
slaap. De volgende ochtend wordt het ontbijt geserveerd in
de klassieke eetzaal beneden, met langzaam draaiende
propellers aan het plafond. Ik begin me steeds meer thuis te
voelen, want die propellers ken ik nog van Toen Vroeger.