Vanonder de koperen ploert - Hans Vervoort

Terug in Jakarta
Bij de ingang van het vliegtuig naar Jakarta neemt een
steward een paar krissen af van een medepassagier, die deze
impulsaankoop in zijn handbagage heeft meegenomen.
Na de reis zal hij ze terugkrijgen wordt hem vriendelijk beloofd.
De reiziger kijkt wat verbaasd, het duurt even voordat
hij begrijpt dat hij nu geen hijacker meer kan zijn, en
grinnikend zoekt hij zijn stoel op.
Na een vlucht van anderhalf uur landen we op het Halim-
vliegveld. We hebben de goede tip gekregen dat we alleen
meter-taxi's moeten nemen in Jakarta, dat wil zeggen
taxi's met een zichtbare meter in plaats van de particuliere
taxi's waar je moet tawarren. Via een ingewikkeld systeem
van selectie en eliminatie hebben Maja en ik een lijstje opgesteld
van de hotels die in aanmerking zouden komen,
want het geld raakt langzamerhand op en als je even niet
oplet zit je in Jakarta zó in een duur toeristenhotel waar je
honderd gulden per nacht betaalt voor een double-room.
Ons eerste adres blijkt meteen al een succes te zijn, voor
vijftig gulden kunnen we een kamertje krijgen waar net
drie bedden in kunnen. Goed, de lakens zijn wat gescheurd
en vol bruine vlekken waar ik voor de zekerheid toch maar
even aan ruik (niks aan de hand), de bedden schrikken
merkbaar als ik plaats neem en zakken tot de bodem door.
Ook is de airconditioning alleen merkbaar als je er vlak
voor gaat zitten. Maar het is een onderdak en even later, als
men gemerkt heeft dat we Hollanders zijn en geen Australische
hippies blijkt er plotseling zelfs een ruimere kamer
beschikbaar te zijn voor hetzelfde bedrag.
Het hotel, Taruma in de Jalan Budi Kemulian, is van het
vooroorlogse type, een enorme voorgalerij met de bekende
pilaren en een grote marmeren trap naar beneden. Binnen
in de lounge is het koel en stil. Wij zijn de enige blanken, de
rest van het hotel wordt bewoond door Indonesische zakenlieden
en ambtenaren die 's ochtends in een drom het hotel
verlaten, aktentasje onder de arm.
's Avonds gaat men vroeg naar bed, al wordt er eerst collectief
tv gekeken in de voor dat doel totaal verduisterde
lounge. Dat het hotel vroeger Nederlands eigendom was is
nog te zien aan de sneeuwlandschappen die aan de muur
hangen.
We storten ons meteen na aankomst in het verkeer, via
het avontuur van de helitjak, een gemotoriseerde betja
waar je voorin zit en met een snelheid van dertig a veertig
kilometer door het verkeer wordt geraced. We moeten naar
een reisbureau in hotel Indonesia, één van de pronkprojecten