Vanonder de koperen ploert - Hans Vervoort

gloeien van de stille woede van de gekrenkte edelman?
Welnee, het is Indra Kamidjojo helemaal niet, wiens vertolking
ik trouwens nooit zal vergeten en graag mag nadoen
als ik een pilsje op heb: `Muziek! Muziek zeg ik...
Waarom houdt de muziek op?' Dat in een toch wat bekakt
Haags accent, en dan met dat magere lijf een paar onbeholpen
stappen doen in de richting van de piano en daar struikelend
op de toetsen vallen, terwijl hij zichtbaar uitkijkt dat
hij zich niet bezeert (want op deze leeftijd helen gebroken botten
niet meer zo gauw). Onvergetelijk!
De topper van de dierentuin is een reusachtige gorilla, die
we al van verre over zijn muurtje zien kijken. Hij staat op
een plat stenen eilandje van tien meter in het rond, met als
enig gezelschap een stuk rioolbuis en wat bananenschillen.
Om het eilandje heen een drabbig slootje.
Hij staat langzaam heen en weer te zwaaien op zijn benen,
terwijl hij rustig kijkt naar degenen die zich over het
muurtje buigen om naar hem te kijken. Het geheel is van
een diepe treurnis, maar laten we eerlijk zijn, Indonesiërs
blinken meestal niet uit in het gezellig maken van woonruimten.
Te midden van zijn sobere omgeving heeft hij zich
ontwikkeld tot een formidabele oude baas in het genre Orson
Welles of Burl Ives: ongegeneerd vet, met een kolossale
hangbuik en borstkwabben en een knorrige en cynische allure.
Af en toe steekt hij gebiedend zijn hand uit, een onweerstaanbaar
gebaar dat altijd wel een banaan of wat pinda's
oplevert, die hij vervolgens in de rioolbuis gaat zitten
opeten.
Er zullen in dit land vermoedelijk nog heel wat mensen
zijn die hem benijden.