Vanonder de koperen ploert - Hans Vervoort

onder de voeten, geen scherven, geen enge beestjes
met een giftige beet, en pas na honderd meter sta ik tot mijn
schouders in het glasheldere water. De golfslag is zacht, het
water lauw, maar toch verkoelend. Voor het eerst sinds
twintig jaar vind ik zwemmen weer leuk, zachtjes drijven
op de golven en kijken naar het strand en de palmen en de
eigenaardige bomen die aan het eind van het strand midden
in de zee staan te floreren.
De zee is leeg, op drie mollige blanke heren na, die een
eind verderop in het water staan te keuvelen. Als ik een
beetje bij ze in de buurt kom roepen ze me na enig overleg
aan, in knauwerig Amerikaans. Weet ik misschien waar
hier voedsel in blik te koop is? Ik verwijs ze naar het centrumpje
verderop, raadpleeg Lian, maar moet ze toch rapporteren
dat ook dáár alleen vers voedsel te krijgen is. Het
brengt een stemming van melancholie over het groepje,
ook zij lijden waarschijnlijk aan de darmstoornissen die het
Indonesische eten in het begin nogal eens veroorzaakt.
Even later raakt Lian met ze in gesprek, het blijken charterpiloten
te zijn die regelmatig vluchten Hadji-gangers
van Surabaja naar Djedda brengen. Ze wonen op een kamer
even verderop en zijn net als wij diezelfde middag gearriveerd
voor een verlof van een paar dagen. Al snel hecht
zich een functionaris van het complex aan hen, zorgt voor
bier en een extra lamp en zit ietwat terzijde hun vrolijkheid
gade te slaan. Hij draagt een korte broek en hemd, met
daaroverheen kouwelijk een dikke jas, samengesteld uit
lapjes van verschillende moltondekens. Hij oogt mager en
slim en maakt de indruk van een geil oud mannetje, al zal
hij niet ouder dan veertig zijn.
's Avonds gaan we eten in het rijtje warungs. Op willekeurige
basis kiezen we nummer twee, ze hebben toch allemaal
hetzelfde. De piloten zitten er ook, met hun begeleider
en eten mistroostig nasi goreng, met een glas bier naast
zich. Als ze zien dat ik bier met een ijsklont krijg, licht hun
gezicht op. IJs, kan ik hen misschien vertellen wat dat in het
Indonesisch is? Es, zeg ik en dat valt hen behoorlijk mee.
Es, dat lijkt toch drommels veel op ice. Even later hebben
ze ook een klont in hun glas en raken snel in een vrolijker
stemming.
Ik verbaas me erover dat mensen die al maanden in deze
gebieden werken zelfs zo'n eenvoudig woordje niet kennen,
maar het zal wel komen omdat ze altijd van het ene
luxe hotel naar het andere vliegen.
Lian vertelt ons intussen dat de begeleider in de avonduren
(overdag veegt hij de tuin aan) meisjes verzorgt voor
belangstellenden. Giechelend meldt ze dat hij ze al naar de