Vanonder de koperen ploert - Hans Vervoort

in ons magere Maleis aan toe. Nu begrijpt hij het beter,
een newspaperman van voor de oorlog.
Veel Nederlanders zijn na de soevereiniteitsoverdracht
in de kampong terechtgekomen, vertelt hij, het is jammer
maar zo zijn de tijden nu eenmaal. Misschien dat deze meneer
óók...?
Nee, nee, meneer Walraven is al dood, kunnen we hem
melden. Hij blijft beleefd, maar begrijpt duidelijk niet
meer wat we hier doen, je gaat toch niet zoeken naar
iemand die dood is?
We zoeken zijn oude huis, om er een foto van te maken,
leggen we uit.
0, een foto voor zijn familie.
We laten het maar zo en hij stapt kordaat af op de bewoner
van nummer 18, waar een kleine werkplaats is gevestigd.
Het is een grote man van een jaar of vijftig die het allemaal
nog precies kan vertellen. Dáár woonde voor de oorlog
een Chinees, daar een Arabier, daar een onderwijzer en
op die hoek daar was het huis van de Hollandse schrijver.
Maar dat is toch nummer 18A niet, werpen we tegen. Er is
hier nooit een nummer 18A geweest, zegt hij.
Echt niet? Nee, hij heeft vanaf zijn geboorte in deze
straat gewoond.
De man maakt zich zo snel als de beleefdheid het toelaat
los van ons en de Chinees, vermoedelijk meer vanwege de
gehate Chinees dan vanwege de door het tijdsverloop aan
haat onttrokken belanda's. Het aangewezen hoekhuis is
een modern bouwsel dat er niet langer dan een jaar of twintig
kan hebben gestaan. Plichtmatig fotografeer ik het, het
is meteen het einde van onze onderzoekingen.