Vanonder de koperen ploert - Hans Vervoort

hebben intussen wel door dat de eenvoudige, aan normale
luxe gewende Europeaan hier voor moeilijke problemen
komt te staan als hij geen bedienden heeft. De was wordt
met de hand gedaan, aangezien wasmachines duur zijn en
er trouwens geen elektriciteit genoeg is. Eten koken is geen
probleem, maar eten kopen wel: men kent hier geen buurtslagers
en groentemannen, alles moet gehaald worden op
de passar, wat veel tijd en energie kost vanwege het slopende
tawarsysteem (afdingen).
Met grote dankbaarheid nemen we afscheid van mevrouw
D. en gaan tevreden zitten wachten op de complete
verzorging die ons nu ten deel zal vallen. Atting is een stevige
vrouw met krullend haar en zwarte sproeten op haar
donker gezicht. Ze lacht graag en schel en begint meteen
luid met potten en pannen te rommelen en Odda commando's
te geven. Odda kan zo weggelopen zijn van een Egyptische
vaas, ze beweegt zich ook tweedimensionaal voort met
een papierdun lijf en lange stakerige armen die ze voor zich
uit schuift. Telkens als ze langs ons komt bukt ze zich nederig
en schiet in deze ongemakkelijke houding voorbij. Ze
ziet er uit als vijftig, maar blijkt later ongeveer vijfendertig
te zijn.
Terwijl vóór ons de kinderen op het gazon rondscharrelen
(de zon schijnt, de rozestruiken ritselen in de wind) stijgen
van achter ons de geuren van gebakken uien op en horen
wij Odda's handborsteltje ritmisch over onze vuile kleren
gaan. Het duurt niet lang of we beginnen ons zorgen te
maken: hebben we het eigenlijk niet een beetje té goed? Is
hier geen sprake van uitbuiting van goedkope inlandse
krachten?
Het afgesproken salaris van drieduizend roepia per
maand (twintig gulden) inclusief eten lijkt ons geen vetpot,
we betalen notabene vijftig keer zoveel aan huishuur alleen.
Aan de andere kant zou het ons door mevrouw D. natuurlijk
niet in dank afgenomen worden als we marktbedervend
gaan werken.
We besluiten aan het eind van de maand een fikse bonus
te geven en in elk geval het boodschappengeld te verdubbelen,
zodat ze daar wat meer aan kunnen overhouden.
's Avonds lost Maja het probleem in één klap op door
twee briefjes van tienduizend roepia mee te geven als boodschappengeld
in plaats van de bedoelde twee briefjes van
duizend roepia.
`Dat duo zien we nooit meer terug,' is mijn sombere conclusie,
want met zes maanden salaris op zak zou ik zelf ook
in de verleiding komen om mijn goudeerlijke opvoeding te
vergeten.