Vanonder de koperen ploert - Hans Vervoort

kwijtgeraakt.
Vele meters teruggeworpen naar het strand kan ik tenslotte
groggy weer overeind kruipen.
Daarna pak ik het voorzichtiger aan en ik begrijp nu ook
beter waarom hier surfborden worden verhuurd, het is bepaald
geen kalm zeetje, je moet voortdurend opletten en bij
de hoge golven mee omhoogspringen om niet onder het
water bedolven te worden. Een leuke sport, maar ik ben
meer een liefhebber van het rustige drijven op zachte golfjes,
en na een kwartiertje heb ik het wel gezien.
Het andere beroemde strand van Bali, Sanur Beach,
schijnt wat rustiger te zijn, maar heeft weer meer last van
zeevervuiling. Met heimwee denk ik terug aan Pasirputih,
dat in alle opzichten mooier is.
Kuta Beach is een klein plaatsje dat doet denken aan
Spaanse badplaatsjes, waar de plaatselijke bevolking geheel
in het toerisme is opgegaan. Ook hier is elke woning
omgezet in een pension, waar men voor een paar gulden de
nacht kan doorbrengen. Daarnaast zijn er talloze eethuisjes
waar men voor zeer lage bedragen (één à twee gulden
per persoon) veel en gezond kan eten: gebakken vis, een
uitgebreid slaatje en patates frites. Niet erg Indonesisch
maar wel smakelijk. Kuta is dan ook geheel ingesteld op de
Australische jongeren die hier een hippie-achtige samenleving
opgezet hebben.
We kijken onze ogen uit, want het is eigenlijk de eerste
keer dat we hier in het massatoerisme terechtkomen. Door
de smalle straatjes gaat een eindeloze optocht van jongens
en meisjes op weg naar het strand of terug. De jongens hebben
een sarong om het middel geslagen, boomlange kerels
voor wie het kledingstuk te klein is zodat hun stevige en
rijkbehaarde kuiten er onderuit komen. De meisjes hebben
de sarong over de borsten heen en zien er warm en gelukkig
uit: roodverbrande schouders, sproeten, vervellende neus.
Voor zover ze niet al met een vriend gekomen zijn worden
ze met graagte opgevangen door gespierde Balinese boys in
slank gesneden jeans en blote borst, die niets liever doen
dan zo'n meisje achter op hun krachtige bromfiets te nemen
om ze het land te laten zien en ze op alle manieren van
hun eenzaamheid te verlossen.
Engels is hier de voertaal, moeizaam proberen we de in
het Engels gestelde menukaarten terug te vertalen tot de
Indonesische gerechten die we kennen. In de restaurantjes
is men zo verbaasd als een bestelling met enkele woordjes
Maleis gepaard gaat dat we het een paar keer moeten herhalen
voordat men begrijpt dat we in de landstaal bezig
zijn.