Vanonder de koperen ploert - Hans Vervoort

om beurten zo luid als we durven blijken dat we problemen
hebben, maar de hele omgeving van ons gadeslaande passagiers
valt onmiddellijk in een diepe slaap. Wonderlijk,
dat in een land waar men zo op kinderen gesteld is en niemand
de onze ooit kan passeren zonder ze over het hoofd te
aaien, in een dergelijke situatie geen hulp te verwachten
valt, terwijl er met een kleine reorganisatie makkelijk een
paar plaatsjes naast elkaar vrij te maken zouden zijn. Na
een paar minuten vruchteloos bekvechten met de conducteur
nemen we ons verlies en proberen het maar. We zetten
Marco naast een dame, Eric en ik vinden goddank nog
twee lege plaatsjes naast elkaar, Bouke en Maja zitten in de
buurt. Tot onze stomme verwondering levert het geen enkel
probleem op, Marco valt onmiddellijk in diepe slaap en
Eric doet hetzelfde, liggend op de zitting, zijn kleine beentjes
over de mijne.
Het is nacht, pikdonkere nacht en zeer benauwd. De airconditioning
is uit, kennelijk omdat het toch nacht is en dus
niet zo warm, maar dat houdt in dat er ook geen luchtver-
versing is. Zwetend zit ik op mijn plaatsje, durf me niet te
bewegen om Eric niet wakker te maken en onderga twee
uur lang een gevoel dat angstig dicht de totale paniek van
een fobie nadert. Eindelijk, om halfzes wordt het licht en
tegelijk wat frisser: de airconditioning is aangezet. Ruim
een uur later kan er ontbeten worden. Ik laat mijn beurt
voorbijgaan, pas liever op de kinderen die nog onverdroten
doorslapen, en haal diep en rustig adem.
Tegen elf uur komen we in Surabaja aan, de havenstad
aan de oostkust van Java waar ik als jongen vijf jaar heb
gewoond. Wijs geworden door de eerdere ervaringen halen
we ditmaal zelf de koffers uit de trein en gaan rustig staan
wachten op het perron. Al snel melden zich de vervoerders
met hun kolossale prijzen. Waar willen we naar toe? Hotel
Sarkies (een ritje van een minuut of tien). Drieduizend roepia
(twintig gulden) moet dat kosten, ook voor Hollandse
begrippen een fors bedrag. Tweeduizend roepia dan? Nee,
we peinzen er niet over.
Wat willen we dan betalen? Duizend. Dat zet de heren
aan het lachen. Ze vertrekken ostentatief, wij hebben ons
voorgenomen om nu eens een keer niet zenuwachtig te
worden. We blijven rustig wachten, en na enige tijd komen
ze terug. Vijftienhonderd, vooruit dan maar, melden ze.
Nee, duizend roepia, herhalen we koppig. Dat lijkt ons een
redelijk bedrag voor zo'n ritje van niks. Ze lachen wat, het
is toch godsonmogelijk om het eerste bedrag van de bieder
te aanvaarden? Waarom spelen we het tawarspelletje niet
gewoon mee, zoals het hoort? De aankomst van een nieuwe