Vanonder de koperen ploert - Hans Vervoort

in cirkelredeneringen belanden. In een eerder gesprek
hebben we geopperd dat we voor de reis door Midden-Java
graag een kinderoppas zouden hebben, en die zit nu voor
ons klaar in de voorkamer, samen met een kwieke Indische
heer. We stellen ons voor, vergeten onmiddellijk haar
naam en knopen tussen de kinderopvang door een gesprek
met haar aan.
Mevrouw X is op haar allerbest, ze zit rechtop in de stoel,
een nette Indische dame met grijzend haar. Ze bekent nederig
dat dit haar eerste baan zou zijn, ze is weduwe en leeft
(als Nederlandse) van een kleine uitkering uit het moederland.
`Weet u,' zegt haar begeleider, `het gaat niet om het geld.
Zij heeft vorig jaar haar zoon verloren. Hij voer op een
schip en was net een dag thuis in Bandung. Op een bromfiets
reed hij, en toen kenà tegen een boom. Op slah dood,
mnirr. '
We kijken geschrokken naar de moeder, de beschrijving
van het ongeluk had wat minder plastisch gekund.
Mevrouw zit er tragisch bij, hoofd stil, handen stil in haar
schoot, waarop ook haar tasje. Ze heeft het iets verwende
gezicht van een pekineesje en ik krijg het gevoel dat ze
bezig is zichzelf interessant te maken via haar leed. Er
zijn slechtere manieren om over zo'n verlies heen te
komen.
`Het gaat om de afleiding, ja meneerr,' zegt zij, `het was
afgelopen week een jaar geleden.'
We zwijgen eerbiedig.
'Denkt u dat u de kinderen aankunt?' zegt Maja ten slotte.
`Het is al zo'n tijd geleden dat u zelf kleine kinderen
had?'
`O ja, maar u moet zelf beoordelen, natuurlijk. En als ik
mij niet netjes gedraag, moet u meneer Mulder hier waarschuwen,
ja?'
De heer Mulder lacht olijk. `Zo stout is zij niet, hoor.'
Ik word er wat kriebelig van en verdwijn naar de keuken
om met de dochter van meneer Tan af te rekenen voor het
verblijf van de kinderen. Het blijkt erop neer te komen dat
ik maar moet geven wat ik gedacht had. Ik noem een bedrag.
Véél te hoog, zegt ze, de helft is genoeg. Dat laat ik
niet zitten en we strijden een rondje omgekeerd tawarren,
waarbij we uiteraard op het middenbedrag van achtdui-
zend roepia (vijftig gulden) uitkomen. Haar overvloedige
dankbetuiging maakt me geheel in de war, ik hou er niet
van om voor liefdadig aangezien te worden.
Terug naar mevrouw X, die nog steeds keurig rechtop in
sollicitatiehouding zit. Mijn hart gaat niet naar haar uit,
weet ik inmiddels, maar we kunnen niet nee zeggen in deze