Vanonder de koperen ploert - Hans Vervoort

Bandung V, mevrouw X
Als we de terugreis van Bogor naar Bandung moeten plannen
kunnen we al snel een goede reden bedenken om niet
nogmaals met de bus te gaan: het duurt te lang, want we
moeten vóór donker onze kinderen weer ophalen. Als we
nou een taxi nemen scheelt dat minstens een uur en dan
hebben we de hele ochtend nog om in de plantentuin rond
te lopen. En wat kan het helemaal kosten? Hooguit zo'n
zes- of zevenduizend roepia (dertig a veertig gulden) en dat
valt met zijn drieën best te betalen.
We nemen de receptionist van het hotel in de arm en hij
zal het voor ons regelen. Als we tegen lunchtijd terugkeren
meldt hij ons dat hij het nog véél goedkoper heeft kunnen
arrangeren, de taxi zal zodadelijk langskomen en kost
maar drieduizend roepia. Zo zie je maar, de mensen van
het land zelf kunnen de dingen toch veel goedkoper voor
elkaar krijgen dan je als toerist kunt dromen. Dankbaar
stort ik een royale tip in 's mans onopvallend beschikbare
hand en neem er een pilsje op, want een taxi kun je altijd
laten halthouden voor een sanitaire stop.
We wachten ons vertrek af in de royale lounge van het
hotel, met links en rechts gedurfde muurschilderingen,
mythologische voorstellingen waarbij de vrouwen door een
toevallige samenloop van omstandigheden net in ongeklede
staat door de gebeurtenissen verrast worden. In de lounge
zitten nogal wat militaire gasten die de hotelkosten vermoedelijk
kunnen declareren, en enkele rijken, waaronder
één formidabele gezette Indonesiër die met alle egards
wordt behandeld en mij sterk aan Jopie Pengel doet denken.
Hij heeft diens jovialiteit en gemak van bewegen, zon-
der dat je één moment vergeet dat er gegarandeerd een keihard
karakter onder schuilgaat.
Na een uur verschijnt onze taxi. De hotelemployé neemt
onze drieduizend roepia in ontvangst, hij zal vast even voor
ons afrekenen en er ongetwijfeld zijn commissie van aftrekken,
maar dat zal ons een zorg zijn.
Als we buiten komen begrijpen we waarom de prijs zo
laag was. Onze taxi is een grotendeels met medepassagiers
gevulde opelet waar op het extra hoge bankje boven de wielen
nog een paar plaatsen over zijn. We kruipen er schouderophalend
in en merken meteen dat we beter toch de bus
hadden kunnen nemen, want dit is nog wel een graadje erger.
Het bankje is zo hoog dat we met de hoofden gebogen
moeten zitten en bij elk kuiltje met ons achterhoofd tegen
het harde plafond slaan. `Kassian', roepen onze lager gezeten
medepassagiers hartelijk als ze de bons horen, maar