Deelrapport 3: Hoe Dionysos - Universiteit Twente

die paniek vrij snel verdween. In elk geval laat hij zich nogal relativerend uit over de schade die was
aangericht. ‘Het centrum van Haren is een ravage, hoorde je. Ja: er is één auto in de fik gestoken. En
er is één winkel die het heeft moeten ontgelden. Maar verder was er niet zoveel schade als men wel
suggereert. Vergeleken met datgene wat sommigen verwacht hadden, viel het eigenlijk mee’ (R2).
Een andere jongere geeft aan hoe dubbelzinnig alles was. ‘Aan de ene kant dacht ik: Dit loopt echt uit
de hand, dit gaat niet meer goed komen. Maar aan de andere kant dacht ik: Het is ook wel grappig
dat het na één berichtje zo uit de hand is gelopen. Dat vond ik best grappig. Maar het was natuurlijk
wel heel erg’ (R6).
Dat niet iedereen de kluts kwijt raakte blijkt mede uit ons gesprek met een meisje dat tijdens de
rellen druk aan het sms-en was. ‘Onze groep kreeg allemaal berichten. Er scheen een dode te zijn of
zelfs twee. Er zouden zwaargewonden zijn en er was met rubberen kogels geschoten. Er was sprake
van traangas… Ja, het werd allemaal heel bijzonder. Ik vond het allemaal een beetje sterk overdreven.
Voordat ze met rubberen kogels gaan schieten moet er toch heel wat gebeuren. Traangas… Ik vond
het moeilijk te geloven. Dat er doden waren gevallen…. Ja, dat had wel gekund… Maar ik weet het
niet. Na een tijdje bleek het allemaal niet waar te zijn. Geen rubberen kogels, geen traangas, geen
dooie mensen…’ (R11). Je kunt het gebeuren natuurlijk ook relativeren door te kijken hoe het vroeger
toe ging. Het zojuist aangehaalde meisje gelooft niet dat het door Facebook komt. Ze maakt dat op
uit een gesprek dat ze met de vader van een maat voerde. Die vader woonde vroeger in het Westen.
‘In zijn jeugd hadden ze ook wel dit soort feesten, maar dan zonder Facebook. Ze kwamen met een
groot aantal mensen bij elkaar en eisten gewoon een soort feest op. Zo van: Wij zijn hier en wij gaan
iets leuks doen. Zorg maar dat er wat is. Nou, dat werd dan geregeld of men trad juist heel hard op.
Die feesten liepen ook altijd uit de hand, soms werd de halve stad gesloopt’ (R11).
3. Over het politieoptreden
Dat brengt ons bij een laatste vraag die we in dit hoofdstuk willen behandelen. Wat zeggen onze
jongeren nu over het optreden van de politie en de ME Welke waarnemingen hebben ze gedaan en
welke gevoelens roept een en ander op We stellen tot onze verrassing vast dat verreweg de meeste
respondenten waardering voor de politie opbrengen. Een enkeling laat zich enigszins minachtend uit.
Ze heeft het over ME’ers die zich ‘met hun schildjes en hun hempjes’ bij de Hortuslaan opstelden.
Volgens haar hing er een wat lacherige sfeer. Samen te vatten als: ‘Oh, het is de ME. Ach, moet
kunnen!’ (R1). Maar over het algemeen treffen we een houding die het midden houdt tussen respect
en mededogen. Dat mededogen heeft te maken met het feit dat de politie nogal in verwarring leek.
Hun houding werd omschreven als: ‘We moeten hier nu eenmaal staan maar verder weten wij het
ook niet’(R1). Een informant merkt het volgende op: ‘Zo te zien wisten veel agenten aan het begin
van de avond niet waar ze mee bezig waren. In elk geval konden ze niet uitleggen wat nou de
bedoeling was.’ Later op de avond was er een politieman die jongeren naar het voetbalveld verwees.
Bij navraag bleek hij niet te weten hoe het zat (R7). Een van onze jongeren vertelt wat er gebeurde
toen hij met de trein aankwam. ‘De gewone politie op station Haren wist helemaal niet wat ze aan
het doen waren. Ze waren ontzettend aardig maar je zag ze aan elkaar vragen: Wat moeten we hier
doen In feite stuurden ze iedereen in de richting van het centrum. Dat begreep ik niet (…). Er
stonden vier tot acht agenten op dat plein terwijl achter de hekken wel 500 tot 1000 man stonden’
(R15). Daar komt nog eens bij dat verschillende agenten onbekend bleken met het plaatselijke
stratenplan. Ze voorzagen het publiek van aanwijzingen die – althans in de ogen van mensen die
Haren kenden – bepaald niet voor de hand lagen (R3).
COMMISSIE ‘PROJECT X’ HAREN | 109