2005 - værøya.no

Glåpen, eller det var en skinnpose i eistang som gav beskjed om at no kan duro. Då signalet kom, måtte vi være påutrorstreken ute i leia. Det kunne ta langtid å komme seg dit, for ofte varTindsvågen så fylt av båta at du såg detmest som en skog av mastre utover.Dersom man låg langt inne på vågenhadde man ikkje ærend på sjyen før desom låg utanfor hadde løyst ut.Som skårunge blei du lite verdsett, mendet vart forlanga at du skulle være full karpå havet. Det var et hardt liv. Vi dreivlangt inne i Vestfjorden. Var det stilla vardet hardt, og var det vind, så var det endahardar for då blei du heilt alterert avnaturkreftene. Her kom du oppe ifrå dalan— aldri hadde du rodd i takt, aldri egnt etstorsildagn, ikkje hadde du kappa eiforsen, og ikkje hadde du klava en stampline. Men du måtte opptre som om du varspesialist i dette eller så vart du hundsa ogholdt for ap. Og bak i hauet låg nokredselen for å bli heimsendt dersom duikkje var god nok — men det hadde duikkje penga til. Du måtte vente til duhadde tjent lønna di før du kunne begynneå tenke på å reise heim.Eg var liten av vekst, og etter at eg fekksjå båten vi skulle bruke, undra eg meg påom eg kunne greie å løfte årene. Eg lurameg derfor ned i båten og stakk ut åran.Eg minnes eg blei både forbausa og nedtrykt.Ikkje nådde eg med føten ned i botnpå båten, og ikkje klarte eg å handtereåran på skikkelig vis. Plassen min i båtenvar som nummer to frammanifrå. DetteFortelleren Ludolf Navjord fra BeiarnBilde fra ”Årbok for Beiarn”rommet var mindre enn de andre og bleikalt for hundrommet. Dette rommet vardelvis fylt opp med stein til ballast, og egminnes at eg måtte stable om en del avballaststeinen for å nå ned med føten ogfå meg skikkelig spenntak. Men korsen egskulle klare å ro i lag med de andre ibåten, det spekulerte jeg lenge på. Og ettvisste eg: Viss ikkje vi rodde like godt idette året som de året før hadde gjort meden annen ombord i hundrommet, var deteg som var syndaren. Dette låg over megsom ei mare.Heldigvis — tør eg sei — så kom eg fortinn i roinga sjøl om eg verken var storeller kraftig.Når det var vind til det, segla vi. Båtenvar utrusta med gaffelsegl, snesegl ogfokk, og under seglinga hadde eg et alvorligansvar med å passe piken. Når vi seglamed god bør og kunne stå i fare for å54