2005 - værøya.no

de greidt det, berre dei nå kunne nå land?Dei fekk ta sjansen, enda om det varlivsfarleg å ta seg fram i mørker, når einikkje visste kvar ein var.Då skar eit fyrblenk gjennom mørkret. —Var det ei lykt, Anton? Anders ropa gjennombåreduren. Det var på tide. UnggutenJo låg avsvimt på tilja. Det nytta ikkje omAnton freista å reisa han opp. Han seigberre saman att. Vesle-Johan hadde hellerikkje stort av krefter att. Då braut det påstyrbord side. ”Gammel-Beret” la seghalvt over. Det var som sjølve fallet reisteseg frå botnen, og fall over dei daudtrøyttefiskarane. Men som ved eit under vartdei borne gjennom brottsjøen, og inn ismulare vatn i eit sund. Dei var berga. Deiskimta ljos inne på øya, og Anders styrdemot ljoset, og båten seig inn mot land.Mødesamt og med oppbod av dei sistekreftene, hoppa Anton ut og vassa til knesi sjø, medan han freista draga åttringenetter seg.Anders fekk mest ikkje handa laus frå styrevollen.Blodut og med sjøsalt sviande iåpne sår, var neven. Han velte seg orbåten og tomla mest sanselaus mot husetder ljoset kom i frå. Han datt og laut krypasiste vegstubben, heiv seg mot gangdørasom sprang opp og stupte mest inn istova. Han orka knapt seie eit ord dåfolket i huset kom til. Han berre kviskraom båten og fjæra, før han seig inn i uvet.Men folket på garden skjøna kva som stopå. Dei kveikte ei lykt, og karfolketskunda seg til sjøen, der Anton og VesleJohan bala med å få ungguten til hus.Der varma dei mjølk og fann fram turreklede åt dei daudtrøytte fiskarane, ogreidde opp senger til dei,Husfaren såg at Anton hadde feber. Hanhenta konjakk og tvinga inn mellom deiforfrosne leppene hans. Ungguten vartgnidd med ullklede.— Kor e' dokk frå? spurde husfaren, somsåg på Anton. Han freista fortelja: - Vihar segla fjorden i natt - - frå Røsthavet.Dei riste på hovudet. - I slik ei natt? Storstormog så greidd å koma opp til Givær.Då har nok Storemannen vore snill meddokk'.Karane på garden hadde vori nede vedsjøen og teke vare på båten, og snart varfleire av grannane komne dei til hjelp.Kona på garden koka i hop ei salve av talgog parafin som ho smurde dei sårehendene med og la klutar på. Handflatenei Anders sine hender var eit einaste stortsår, og mest like ille var det med Anton.Han kasta seg i senga og snakka i ørske.Det var korkje telegraf eller telefon påGivær i dei dagar, så det var ikkje råd å fåsenda bod til Værøy at folket var berga.Dei der heime laut berre venta til folk ogver betra seg såpass at dei kunne komaseg attende over Vestfjorden.Morgonen etter gjekk Anders, stiv og støl,ned til båten. Den var merkt etter denharde seglasen. Segl og mast var borte ogstyrbord sida var ille tilreidt, men ogbabord sida hadde fått sitt.72