2005 - værøya.no

Hendene til Anders var ubrukande tilvølingsarbeid. Dei var godt bandasjert.Men karane på garden gjekk i veg med åreparera båten, og Anders hadde oppsynetmed arbeidet og sa ifrå korleis det skullegjerast, om dei sto fast. Slik vart båtensett i stand. Segl og mast fekk dei låna, ogetter seks dagar kunne dei ta avskild meddei snille vertsfolka sine og setja kursenfor Værøy.Det var tidleg ein sundagsmorgon dei la iveg. Børa var god, og ferda gjekk snøgt,og etter 7 timars segling landa dei trygt iheimestøa.Jonetta, som hadde gjevi opp vona om atmannen og mannskapet hans var berga,var på veg til minnegudstenesta i kyrkja,då ho fekk auga på seglaren som kom. -Ho kjende båten. Det var han Anders,ikkje tvil i det. Ho skunda seg til grannegardenog ropa: — Dei kjem! Det er hanAnders, og saman med borna skunda hoseg til støa, medan gledetårer vætte kinna.Det vart ikkje brukt mange ord. Anderskjempa med gråten han og, då borna flokkaseg kring han. Men inne i stova fallden sterke mannen på kne framfor voggatil vesle Sigrid, minstebarnet. Han la detskjeggute andletet sitt inn til barnet, ogtårene hans vætte det mjuke barnekinnet.Stille fortalte Jonette kva som var hendt.Fire båtar hadde forlist. I alt hadde 35mann komi bort på sjøen uversdagen.Derav var det åtte mann frå Værøy, deiandre var frå Vega i Helgeland. Heile denlange stormnatta hadde Jonette og brorenLorents og næraste grannar lya til stormkastaog sunge or salmeboka. Vona om atfolka deira kunne vera berga, vart mindreetter kvart, og frå heile Lofoten kom detmeldingar om ulukker og forlis.Anders lyfte vesle Sigrid or vogga ogstrauk med ei sår hand over det veslebarnehovudet som kvilde mot bringahans. Ei takk vart i stilla sendt opp til Hansom hjelpte dei gjennom stormen oghavet. Så let han augo kvila på dei gladeborna som hadde samla seg kring bordet.Han var heime.73