2005 - værøya.no

måtte vi slå på ei kavelstong slik ateigaren kunne finne igjen parten sin.Når vi kom til land, måtte vi først sløyefisken og lempe han over i jollen for detgjekk ikkje an å gå inn til de små kaienmed firroringen.Kaien i Vest-Lofoten var kollossalt høgefordi floa kan være så voldsomt svær. Nårdet virkelig var oppgang og uver, så drogsjyen på 15 trapptrinn, og hvis vi no sei atdet var 20 centimeter mellom trinnan, såforstår dokk sjøl.Også for ”innlandsbygda” Beiarn haddeLofotfisket stor betydning. En av demange staute kokkgluntan poserer –Sigmund Olsen, Savjord.Bilde fra ”Årbok for Beiarn”Mange gonga var det slik at du ikkje klarteå holde linparten på tollen fordi denfremmede båten låg så langt attom. Dåmåtte vi berre kappe parten, men før vislapp han, batt vi på ei fjøl med båtnummeretvårres innskoren sånn at den fremmedehøvedsmannen kunne vite kem somhadde drege feilt av. Når så partan skiltes,Det var berre på de færraste kaien det varvinne til å heise opp fisken med, så defleste måtte lempe fangsten opp på kaia.Men ettersom kaien var så høg, så klartedu ikkje å få opp fisken i ett lempan. Detvar derfor bygd en innhuk i kaia som varsom en mellomstasjon under lempinga.Denne innhuken blei kalt for slisken. Såvar det for en kar i jollen å lempe fiskenopp i slisken, der det sto en kar somlempa han videre opp på kaia. Og haddedu nokka fisk, så kan du være sikker på atnår du heiv opp to, så kom det en nedigjen inntil det var noen som kom og tokunna på kaia.Då eg var første gong på Lofoten, levertevi fisken sløyd og på vekt. Tidligare vardet slik at du leverte fisken rund og medpris pr. fisk på den måten at du leverte etstorhundre — 120 — fisk men fikk berreoppgjør for 100. Og var nokke av fiskensmå, skifta ikkje tellaren til nytt tal så detkunne ofte være både 130 og 140 fisk i et56