POR UMA DEMOCRACIA RADICAL - ecrim

A nivel estatal, coincide ademais esa situación de crise
económica que parece permitir actuacións contra o colectivo
inmigrante, antes impensábeis. Á parte da percepción
do conxunto social —vencellada en moitas ocasións co tratamento
informativo das cuestións relacionadas coa inmigración—,
de que as persoas inmigrantes residentes aquí poden ser
«competidoras» en postos de traballo e acceso aos servizos
públicos, o lamentábel é que declaracións públicas e medidas
políticas inciden na mesma liña discriminadora da poboa-
ción inmigrante residente na Galiza e en España. A «populista»
medida do «retorno voluntario» adoptada polo goberno
español sería un exemplo concreto deste tipo de actuacións
—por certo, absolutamente ineficaces—. Paralelamente, os
catálogos trimestrais de difícil cobertura que estabelecen as
ocupacións ás que poden acceder os e as traballadoras inmigrantes
reducíronse de forma substancial nos dous últimos
anos, de forma moi notábel tamén na Galiza e especialmente
na provincia da Coruña. Subxace aquí a mesma idea de
«competición» nos postos de traballo que non se corresponde
en absoluto cunha realidade laboral que estabelece de forma
clara que as persoas traballadoras inmigrantes acceden a
postos de traballo que non lle interesan á poboación autóctona,
tamén en tempos de crise económica. Neste contexto,
unha decisión do Tribunal Constitucional cuestionando unha
serie de dereitos que non recoñece a actual Lei de Estranxeiría
para a poboación inmigrante en situación irregular (folga,
sindicación, reunión, asociación, etc.) «obrigou» no ano
2009 a cambiar a lei. Esta situación resulta ser aproveitada
polo goberno central para estabelecer outras modificacións
na lexislación, que supoñen un novo paso cara atrás: a limitación
do dereito do reagrupamento familiar; o intolerábel
aumento do prazo de estancia nos CIEs de 40 a 60 días (eses
— 105 —