POR UMA DEMOCRACIA RADICAL - ecrim

prime todas as condicións de existencia inhumana da sociedade»:
Se o proletariado trunfa, isto non significa que chegue a ser
o tipo absoluto da sociedade, xa que el non vencería máis que
suprimíndose a si mesmo tanto como ao seu contrario. A tese é
nidia: o proletariado é a única clase (revolucionaria) da historia
que queda abolida no mesmo acto de abolir a clase oposta.
O proletariado arestora, penso eu, recrútase entre todos
os membros do pobo, aínda que a clase obreira —incluídos
mariñeiros e campesiños pobres— polo seu lugar na produción
é con evidencia máis proclive a constituírse en proletariado,
amais de encarnar o desequilibrio e a inconsistencia
fundamental da totalidade social capitalista. Ningún modo
mellor de representar isto que o proceso contra Auguste
Blanqui en 1832. Cando o presidente do tribunal o comina a
confesar a súa profesión, Blanqui responde: «proletario». «Iso
non é unha profesión», rebate o xuíz, diante do cal Blanqui,
coa lucidez que o caracterizaba, argúe: «é a profesión de 30
millóns de franceses que viven só do seu traballo». O que
Blanqui fai é converter unha profesión (sexa a dos traballadores
manuais, a dos obreiros industriais, a dos asalariados
en xeral) na declaración de pertenza a un colectivo de natureza
ben particular. O proletariado non é identificábel con
ningún grupo social, é a clase que non existe máis que pola
declaración mesma por medio da cal non son tidos en conta,
nunha lóxica igual —salvando as circunstancias das distintas
épocas— que os proletarii da Antiga Roma, os que non tiñan
outra cousa que ofrecer senón a súa forza de traballo e a da
súa prole. Isto hoxe lese así: os que producindo toda a riqueza
da nación non posúen máis ca o xornal asalariado do seu
traballo para viviren —salvando as tarxetas de crédito, claro,
que os converten en escravos de por vida.
— 151 —