POR UMA DEMOCRACIA RADICAL - ecrim

O chamado movemento 15M, un feito sociolóxico e político
certamente relevante, constitúe, a un tempo, a mellor
proba de que o discurso da esquerda perdeu moita incidencia
social e a proba de que aínda é posible, coa renovación axeitada
de formas e discursos, recuperar as posicións perdidas.
Se consideramos o 15M coma un movemento de tipo
populista (non populista no sentido en que falamos de Berlusconi
coma un político populista senón o tipo de populismo
do que fala, por exemplo, un Ernesto Laclau 2 , é dicir, un
movemento no que se presentan de maneira desordenada e
primitiva unha serie de demandas acordes aos intereses das
clases populares), podemos concluír que o 90% das demandas
que está a expresar a xente mobilizada arredor dese movemento,
sobre todo novos sen experiencia previa en política,
son demandas de esquerdas porque inciden na necesidade de
que sexan os máis (e os seus intereses) e non os menos quen
tomen as rendas da polis. Cousa diferente é o xeito que teñen
de expresaren estas demandas. É aquí onde temos unha fotografía
ben nítida da perda de hexemonía social da esquerda,
digamos clásica, e da penetración de certos discursos que
os lobbies e think tanks da dereita levan décadas creando e
difundindo. A linguaxe e as maneiras deste movemento evidencian
a fenda xeracional existente entre a tradición de esquerda
e a mocidade. Se ben a desconfianza cara a partidos e
sindicatos está plenamente xustificada pola praxe deses dous
tipos de organizacións nos últimos anos, é certo que esta
desconfianza demostra tamén como o traballo intelectual da
dereita dirixido tanto a desprestixiar o que quedaba de movemento
obreiro (penso que o rexeitamento aos sindicatos ten
máis que ver con isto que cunha denuncia, pertinente, do sindicalismo
pactista e apagalumes), como a recentralizar ideolóxica
e politicamente o Estado español (considero que en
— 163 —