POR UMA DEMOCRACIA RADICAL - ecrim

fulcral nos seus escritos. Dito doutro xeito: prevención absoluta
cos nacionalismos que amosan as bandeiras e agachan
as carteiras.
Para rematar, unha idea máis sobre a condición proletaria.
Para alcanzala o primeiro que cómpre facer é negármonos
a obedecer a formulación actual do imperativo categórico,
que se podería resumir do seguinte xeito: «obra de tal
modo que a túa actividade non obstrúa a libre circulación e
reprodución do capital». Hoxe máis que nunca, nesta época
negra que vivimos, o deber dos que pretendemos levantar
o proletariado como categoría e como bandeira dos dereitos
conseguidos, é manter viva a memoria de todas as causas
perdidas, de todos os soños e esperanzas que acompañaron
a esquerda desde sempre. Aquí é onde non podemos ceder:
debemos preservar as pegadas de todos os soños e mesmo
das catástrofes históricas que sufrimos. Esta actitude non nos
confina nun namoramento nostálxico do pasado, senón que é
a única actitude que nos permitirá tomar a axeitada distancia
co presente para acadarmos os signos da negación do estado
vixente das cousas.
Se pretendemos pasar de súbditos a cidadáns debemos
lembrar a Étienne de la Boetie cando afirmaba que é o súbdito
mesmo o que, comportándose como tal, fai do amo un
amo; que o segredo do amo, o que lle confire a aura carismática,
é o rito simbólico do súbdito. De aí o seu consello:
«nada é máis fácil que liberarse do amo; abonda con deixar
de tratalo como tal e deixará de selo». É necesaria a vontade
de liberación para que a estrutura de poder se abanee significativamente.
En canto queiramos en serio deixar de ser
caciqueados, empezaremos o camiño para pasar da vontade
á realización efectiva. Se cada un de nós cumprise coa súa
conciencia de liberación no propio centro de traballo, todas
— 159 —