İZZETPAŞA VAKFI ADINA SAHİBİ ve YAZI İŞLERİ MÜDÜRÜ NİHAT ...

Kimi zaman dile gelip aşkDudaktan kalbe akmak isterMadde âleminde yaşanan yok edicilik, manevisahanın tamamında gözleniyor. İnsanın enkıymetli hazineleri, mirasyedi nesil tarafındanpervasızca tüketilmekte, basitleştirilmekte ya dageçiciliğe mahkûm edilmektedir. Ölümüne sevdalarve ülküler, gündelik ve bazen de anlık değişimlerinakıbetine uğramakta, kullanılıp atılanbir mendil gibi, bir kenara def edilmekte:Bu sene iyi geçmedi söylemem lazımKader beni seçmedi ama görmemem lazımBelki birden bire yeniden başlamam gerekEskiden taptığımı bugün taşlamam gerekYeni bir aşk yeni bir işYine gülecek bir neden lazımYeni bir haber yeni bir kaderBunlar için bana şans lazımYeni bir duruş yeni dokunuşTek tek keşfetmem lazımYeni bir hayat gerisi bayatKendime yeni bir ben lazımGünler güzel geçmedi unutmam lazımAsıp yüzümü kalmışım azcık kırıtmam lazımHep içime atmışım anlatmam gerekHepsini bir kazana atıp toptan kaynatmam gerekDostluk kavramı içerisinde baki olmayı barındırırken,yenilik peşinde koşan insan, eskininher şeyinden sıkıldığı için dostluğu da eskimişliğemahkûm ederek yeni arkadaşlıklar arama sevdasıylabüyük bir güvensizlik ortamında, anlık ilişkilerkuruyor. Küçük meselelerde, kullanıp atmayaalıştığı bütün diğer şeyler gibi, arkadaşını daatabiliyor. Zamanın icaplarına uyayım endişesiyleasırlık çınarları devirmekten bir lahza çekinmeyipyerine iklimi belli olmayan körpecik fidanlardikiyor, lakin onun da gelişip serpilmesine sabredemedenkökünden söküp atıyor. Reklamlardaifadesini bulan şekliyle hâlâ annesinin margarininikullanmaktan utanıyor, her seferinde -aslındaçok eski bir kelime olmasına rağmen- başına yenibir “yeni” eklenen ürünlere yöneliyor. Mümkünolsa sadece annenin margarini değil bizatihi anneninkendisi de değiştirilecek. Öyle ya siz hâlâeski annenizi mi kucaklıyorsunuz! Ve çocuklukyıllarımda duyduğum o ses: “Eskimiş çoraplarınızıatın, Jil geliyor!”.Şimdi radyodan bir ses geliyor kulağıma “atgitsin at gitsin, eskimişse at gitsin”. Bu atılan kimdiye merak ediyorum ve anlıyorum ki atılan güyasevilen, âşık olunan kişi. Yine anlıyorum ki, esasındaatılan kişi değil, bizatihi sevginin kendisi.Sevgi âdeta eskicinin seyyar arabasına düşüyor.Yakında dışarıdan şöyle bir ses gelirse hayret etmemekgerekir: “Sevgiler alırım, sevgiler satarım,hayda eskici geldi, eskiciii!”.Önemli olan ne derdiyle yaşamak ne de onaderman aramaktır. “Lokman Hekim gelse yaramazdırır.” diyen sanatçı ona yabancıdır. Zira unutmayıyol edinmiş bireyin “Nazlı yârin hayali karşımdadurur.” sözüyle yüklenebileceği hiçbir anlamyoktur. Onun için önemli olan boş vermekve unutmaktır:Her gece her gece dağıtıyorumAşkları acıları dertleri tasalarıBoş verdim önüme bakıyorumÇıkarıp üzerimdeki sıkıntılarıBir bir kirliye atıyorum.Özel bir ifadeyle:şehrin insanı, şehrin insanı, şehrinbozuk paraların insanı, sivilcelerin.Bir de dedemin anlattığı hikâye geliyor aklımave derin bir ah çekiyorum. Yoksa güle âşık olanbülbülün figanı da mı eskidi? Artık güle nağmedizecek bülbüller de mi kalmayacak? İşte gül aşkınınkanlı hikâyesi: Hocası talebesinden bir sarıgül ister. Talebe gül bahçesine gider, lakin bakarki hiç sarı gül yok. Güllerin hepsi beyaz. Oracığaoturup, kara kara ne yapacağını düşünürken,bir bülbül gelir ve derdini sorar. Derdi dinleyenbülbül, çocuğa arkasını dönmesini söyler. “Bensusunca gülünü al git.” der ve ötmeye başlar. Birmüddet sonra bülbül susar. Çocuk döner bakar kigül sararmıştır. Gülü alır götürür hocasına. Hocasımemnun olur, lakin bir de pembe gül ister.Talebesi yine bahçeye gider, yine bülbül gelir ve51eylül-ekim-kasım2013