Emirdağ Lahikası

--- sh:»(E:267) ↓ ------onda mes'ul değiller. Çünki ziyade hüsn-ü zan, eskiden beri cereyanediyor ve itiraz edilmez. Ben de o kardeşlerimin pek ziyade hüsn-üzanlarını bir nevi dua ve bir temenni ve Nur talebelerinin kemal-iitikadlarının bir tereşşuhu gördüğümden onlara çok ilişmezdim. Hattâeski evliyanın bir kısmı, keramet-i gaybiyelerinde Risale-i Nur'u aynı oâhirzamanın hidayet edicisi olduğu diye keşifleri, bu tahkikat ile tevilianlaşılır. Demek iki noktada bir iltibas var, tevil lâzımdır:Birincisi: Âhirdeki iki vazife, gerçi hakikat noktasında birincivazife derecesinde değiller, fakat hilafet-i Muhammediye (A.S.M.) veittihad-ı İslâm ordularıyla zemin yüzünde saltanat-ı İslâmiyeyi sürmekcihetinde herkeste, hususan avamda, hususan ehl-i siyasette, hususan buasrın efkârında o birinci vazifeden bin derece geniş görünüyor. Ve buisim bir adama verildiği vakit, bu iki vazife hatıra geliyor; siyasetmanasını ihsas eder, belki de bir hodfüruşluk manasını hatıra getirir,belki bir şan ü şeref ve makamperestlik ve şöhretperestlik arzularınıgösterir. Ve eskiden beri ve şimdi de çok safdil ve makamperest zâtlar,Mehdi olacağım diye dava ederler. Gerçi her asırda hidayet edici bir neviMehdi ve müceddid geliyor ve gelmiş, fakat herbiri üç vazifelerdenbirisini bir cihette yapması itibariyle, âhirzamanın Büyük Mehdi ünvanınıalmamışlar.Hem mahkemede Denizli ehl-i vukufu, bazı şakirdlerin buitikadlarına göre, bana karşı demişler ki: "Eğer Mehdilik dava etse, bütünşakirdleri kabul edecekler." Ben de onlara demiştim: "Ben, kendimiseyyid bilemiyorum. Bu zamanda nesiller bilinmiyor. Halbuki âhirzamanın o büyük şahsı, Âl-i Beyt'ten olacaktır. Gerçi manen ben Hazret-iAli'nin (R.A.) bir veled-i manevîsi hükmünde ondan hakikat dersinialdım ve Âl-i Muhammed Aleyhisselâm bir manada hakikî Nurşakirdlerine şamil olmasından, ben de Âl-i Beyt'ten sayılabilirim; fakatbu zaman şahs-ı manevî zamanı olmasından ve Nur'un mesleğinde hiçbircihette benlik ve şahsiyet ve şahsî makamları arzu etmek ve şan şerefkazanmak olmaz ve sırr-ı ihlasa tam muhalif olmasından, Cenab-ı Hakk'ahadsiz şükür ediyorum ki, beni kendime beğendirmemesinden, ben öyleşahsî ve haddimden hadsiz derece fazla makamata gözümü dikmem veNur'daki ihlası bozmamak için, uhrevî makamat dahi bana verilse,bırakmağa kendimi mecbur biliyorum." dedim, o ehl-i vukuf sustu.* * *