Nr 3/2011 - 2013/04/23 08:49:06 +0300 - pl_PL.ISO8859-2 ...
Nr 3/2011 - 2013/04/23 08:49:06 +0300 - pl_PL.ISO8859-2 ...
Nr 3/2011 - 2013/04/23 08:49:06 +0300 - pl_PL.ISO8859-2 ...
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
176<br />
ku do określonego obszaru aktywności człowieka. Obszarem<br />
tym jest transcendencja rozumiana jako wykraczanie<br />
poza „Ja realne” w sensie wzrostu, rozwoju. Wartości<br />
w sferze niematerialnej nadają kierunek owej transcendencji<br />
[2].<br />
Za istotny determinant zdrowia psychicznego i duchowego<br />
uznano obraz własnej choroby. Szewczyk wymienia<br />
pięć czynników wpływających na sposób przeżywania<br />
choroby. Jednym z nich jest obraz własnej choroby. Chory<br />
może spostrzegać swoją chorobę jako: wyzwanie, wroga,<br />
którego trzeba pokonać, karę, ucieczkę od problemów<br />
życiowych i odpowiedzialności oraz wartość, która rozwija<br />
i pogłębia wewnętrznie. W pracy przyjęto sposób rozumienia<br />
obrazu własnej choroby jako złożony, dynamiczny<br />
schemat poznawczy, powstający pod wpływem informacji<br />
dotyczących osoby chorej oraz samej choroby, tj. własne<br />
samopoczucie, rodzaj, nasilenie i dynamika objawów, informacje<br />
od lekarza i innych pracowników służby zdrowia<br />
[3]. Leventhal definicję obrazu własnej choroby poszerza<br />
o wymiary, do których należą: konsekwencje, samokontrola,<br />
ostrość/chroniczność, kontrola leczenia, poczucie koherencji,<br />
częstość objawów, reprezentacja emocjonalna.<br />
Dostępna literatura dostarcza szeregu informacji na<br />
temat badań odnoszących się do obrazu własnej choroby.<br />
Hampson i współpracownicy przeprowadzili badania na<br />
osobach młodych chorych na cukrzycę, w których wykazali,<br />
że ocena wysokiej powagi choroby i możliwości<br />
wystąpienia dalszych kom<strong>pl</strong>ikacji zdrowotnych zwiększają<br />
zaangażowanie w działania zdrowotne. Podobne<br />
wyniki osiągnęli Skinner i współpracownicy oraz Glasgow<br />
i współpracownicy.<br />
Kolejnym potencjalnym determinantem zdrowia<br />
obok obrazu własnej choroby jest poczucie koherencji<br />
(SOC). Jest to wewnętrzny, centralny czynnik, który<br />
powoduje, że ludzie radzą sobie ze stresem i nie chorują<br />
lub szybko wracają do zdrowia [5]. Z perspektywy psychologicznej<br />
można powiedzieć, że poczucie koherencji<br />
jest złożoną zmienna osobowościową, która ma strukturę<br />
przekonań o świecie, własnej osobie i swoich relacjach<br />
ze światem [2]. Na SOC składają się trzy komponenty:<br />
poczucie zrozumiałości, poczucie zaradności oraz poczucie<br />
sensowności. Dzięki poczuciu zrozumiałości jed-<br />
nostka odbiera bodźce jako posiadające sens poznawczy,<br />
jasną i przewidywalną informację. Osoba posiadająca<br />
wysokie poczucie koherencji wchodząc w sytuacje<br />
otwarte ma pewność, że można w nich znaleźć sens<br />
i porządek. Poczucie zaradności to zakres, w jakim osoba<br />
spostrzega, że ma do swojej dyspozycji odpowiednie<br />
zasoby pomagające jej sprostać wymaganiom stawianym<br />
przez bodźce. Osoby cechujące się wysokim poczuciem<br />
zaradności, mają poczucie, że za pomocą zasobów są<br />
w stanie poradzić sobie z niefortunnymi zdarzeniami<br />
w swoim życiu. Trzeci komponent – poczucie sensowności<br />
– określa czy coś „ma sens” w kategoriach emocjonalnych<br />
dla danej osoby. Ludzie o wysokim stopniu<br />
sensowności czują, że życie ma sens emocjonalny, że<br />
przynajmniej niektóre problemy i wymagania przez nie<br />
stawiane warte są inwestowania energii, poświęcenia<br />
Marta Lenkiewicz i inni<br />
i zaangażowania i są raczej pozytywnymi wyzwaniami<br />
niż zbędnymi obciążeniami [5].<br />
Przeprowadzone badania wykazują, że poczucie koherencji<br />
wpływa pozytywnie na efektywność radzenia sobie<br />
ze stresorami oraz pełni rolę kluczowej zmiennej w procesach<br />
osiągania, ochrony i przywracania zdrowia [2].<br />
W badaniach Kowalskiej (1999), Ziarko (1999), Sęk,<br />
Pasikowskiego (2000) zastosowano kwestionariusz do oceny<br />
subiektywnego zdrowia ( tzn. poczucia zdrowia w wymiarze<br />
somatycznym psychicznym i społecznym). Wyniki<br />
wskazują, że poczucie koherencji koreluje w sposób istotny<br />
z poczuciem zdrowia somatycznego i psychicznego oraz<br />
całościowym pomiarem zdrowia, z wyjątkiem zdrowia<br />
społecznego [6]. Bardzo rozpowszechnione są badania dotyczące<br />
poczucia koherencji i poczuciem zdrowia negatywnego,<br />
za którego wskaźniki można uznać przede wszystkim<br />
lęk i depresję. Ten bardzo silny związek jest odwrotnie proporcjonalny<br />
[6]. Poczucie koherencji globalnie ujęte i poszczególne<br />
jako komponenty przeciwdziałają negatywnym<br />
emocjom i patologii [2].<br />
W świetle powyższych informacji na temat zdrowia<br />
i jego determinantów powstaje interesujący problem<br />
zależności obrazu własnej choroby i poczucia koherencji<br />
u osób ze stwardnieniem rozsianym a zdrowiem psychicznym<br />
oraz duchowym.<br />
Stwardnienie rozsiane (multi<strong>pl</strong>e sclerosis – SM) jest<br />
przewlekłą chorobą zapalną. U jej podłoża leży demielinizacja<br />
włókien nerwowych w mózgu oraz rdzeniu kręgowym.<br />
Przebieg SM jest sprawą indywidualną, u każdej<br />
osoby można zaobserwować inną kombinację objawów.<br />
Do najczęstszych zalicza się: zaburzenia czucia<br />
kończyn, twarzy, kłopoty z poruszaniem się, zaburzenia<br />
motoryki jelitowej, zaburzenia połykania. Wyróżnia się<br />
cztery odmiany SM: rzutowo-remisyjną, „niemą”, wtórnie<br />
postępującą oraz postępującą. Badania podejmujące<br />
problem zależności pomiędzy funkcjonowaniem psychologicznym<br />
chorych a przebiegiem choroby wykazały<br />
wyraźne trudności emocjonalno-poznawcze jako typowe<br />
dla osób z postępującym przebiegiem SM, zwłaszcza<br />
wtórnie postępującym [7]. Pacjentów z przebiegiem SM<br />
pierwotnie postępującym i wtórnie postępującym charakteryzują<br />
uogólnione trudności, ale o różnym stopniu<br />
nasilenia, natomiast chorych z postacią rzutoworemisyjną<br />
– deficyty <strong>pl</strong>anowania i pamięci [7].<br />
Każdy etap choroby, począwszy od pojawienia się<br />
pierwszych objawów neurologicznych, staje się krytycznym<br />
wydarzeniem dla chorego. Pogorszenie sprawności<br />
ruchowej powoduje znaczące ograniczenie aktywności<br />
społecznej (uczestniczenia w życiu rodzinnym i zawodowym,<br />
realizowania hobby, aktywności seksualnej),<br />
może też prowadzić do poczucia izolacji. Zmianie ulegają<br />
role partnerskie i małżeńskie. Młodsi chorzy przeżywają<br />
wąt<strong>pl</strong>iwości związane z założeniem rodziny i prokreacją.<br />
Stwierdza się, że chorzy na SM znajdują się<br />
w grupie zwiększonego ryzyka wystąpienia zaburzeń<br />
depresyjnych. Rozpoznanie zaburzeń jest utrudnione z po-<br />
wodu nakładania się objawów depresji na objawy typowe<br />
dla SM [7].