ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ - ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΤΑΣΕΙΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 Ο
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ
Στο παραδοσιακό μοντέλο του μάνατζμεντ, η αξιολόγηση των εργαζο-
μένων χαρακτηριζόταν από τον προσανατολισμό της στον έλεγχο. Σκοπός,
δηλαδή, της αξιολόγησης ήταν η βελτίωση της παραγωγικότητας ή των απο-
τελεσμάτων των εργαζομένων μέσω του ελέγχου, μέσω των αμοιβών ή τιμω-
ριών με βάση την παρελθούσα απόδοση. Οι μέθοδοι αξιολόγησης που χρησι-
μοποιούνταν με βάση αυτή την παραδοσιακή αντίληψη ήταν:
1) Η ιεράρχηση: Τα άτομα που είχαν αναλάβει την εφαρμογή της αξιολόγη-
σης (αξιολογητές), τοποθετούσαν τους εργαζομένους με τη σειρά, από
τον υψηλότερα αποδοτικότερο μέχρι τον λιγότερο αποδοτικότερο.
2) Η βαθμολογία: Οι αξιολογητές διαμόρφωναν ένα πλάνο, το οποίο τηρού-
σαν για όλους τους υποψήφιους που αξιολογούσαν. Κατέγραφαν τα κρι-
τήρια τα οποία επιθυμούσαν να αξιολογήσουν σχετικά με τα άτομα της
επιχείρησης για τη συγκεκριμένη θέση που κατείχαν, ορίζοντας συγχρό-
νως και την κλίμακα βαθμολόγησης. Με βάση την ορίζουσα κλίμακα βαθ-
μολόγησης οι αξιολογητές επέλεγαν το βαθμό για το κάθε κριτήριο και στο
τέλος, προέκυπτε ο τελικός αριθμός της απόδοσης των εργαζομένων για
την οποία αξιολογούνταν.
Στο παραδοσιακό μοντέλο αξιολόγησης ο ρόλος του προϊσταμένου συ-
νιστά ρόλο κριτή και ο ρόλος του εργαζομένου (αξιολογούμενου) είναι παθητι-
κός. Τα αποτελέσματα είναι ανάλογα. Δηλαδή, οι εργαζόμενοι αναπτύσσουν
αμυντική στάση και αντιδρούν, ενώ συνήθως δεν αποδέχονται τα αποτελέ-
σματα της. Παράλληλα, οι αξιολογητές τη θεωρούν σαν μια τυπική διαδικασία
και συνήθως την υποτιμούν (Παπαλεξανδρή & Μπουραντάς, 2003:321).
9