PDF 2247 KB - Fundacja im. Stefana Batorego

Monitoring przejść granicznych Unii Europejskiej
trudności w korzystaniu z tego prawa. Na przykład podróżni spoza Unii
Europejskiej często nie wiedzieli, w jaki sposób złożyć skargę, a ponieważ
nie mogli komunikować się we własnym języku, nie potrafili też dochodzić
swoich praw.
Na bułgarskich przejściach granicznych podróżni mieli możliwość
deponowania wniosków i skarg w specjalnie przeznaczonych do tego
urnach. I choć instrukcje, jak to robić, numer telefonu oraz adres przedstawiono
w widoczny sposób, to prawie nikt spośród ankietowanych
podróżnych nie wspomniał o takiej możliwości, co dowodzi, iż jej istnienie
nie zostało wystarczająco rozpowszechnione.
Na granicy słowacko-ukraińskiej podróżni z obu stron granicy także
doświadczyli licznych problemów: słowaccy urzędnicy zazwyczaj zalecali
w razie skarg dzwonienie do Bratysławy, jednak – jak wspomniał pewien
respondent – nikt tam nie odbierał telefonu.
Na polsko-rosyjskim przejściu granicznym w Gołdapi skargi mogły być
składane jedynie w języku polskim. Ponadto w niektórych przypadkach
dostępne dane kontaktowe (numery telefonów, adresy elektroniczne
i adresy pocztowe) były niekompletne lub nieaktualne, tak więc podróżni
nie otrzymywali żadnych odpowiedzi odnośnie złożonych wniosków
i skarg. Na polsko-ukraińskim przejściu granicznym w Medyce niemożliwe
było złożenie skargi drogą telefoniczną (numer telefonu był
nieaktualny).
Znajomość języków obcych
Zgodnie z regulacjami prawnymi obowiązującymi w poszczególnych
państwach, funkcjonariusze służby celnej i straży granicznej mają obowiązek
znać języki obce, zwłaszcza te używane w sąsiadujących krajach. Służą temu
kursy przygotowawcze, które funkcjonariusze odbywający służbę mają obowiązek
ukończyć w pierwszych latach pracy. Umiejętność komunikowania
się z podróżnymi jest podstawowym elementem profesjonalnych działań,
jakich oczekuje się na przejściach granicznych. Jednak niektórzy funkcjona-
36