PDF 2247 KB - Fundacja im. Stefana Batorego

Komunikacja
Trzeci problem wiązał się z faktem, że funkcjonariusze graniczni i celni
rozmawiali z podróżnymi w języku, którego niektórzy woleliby unikać
z przyczyn historycznych lub politycznych. To zjawisko zaobserwowano na
przykład na przejściu w Medyce (Polska – Ukraina), tam niektórzy podróżni
z Ukrainy niechętnie posługiwali się językiem rosyjskim, jednak byli do tego
prowokowani przez funkcjonariuszy.
Punkt widzenia funkcjonariuszy straży granicznej
i służby celnej
Przedstawiciele straży granicznej i służb celnych potwierdzali w wywiadach,
że informacje, które dotyczyły przepisów prawno-organizacyjnych
obowiązujących na przejściach granicznych były dostępne na tablicach
ogłoszeniowych, plakatach, ulotkach oraz przy punktach odpraw. Wyrażali
jednak opinię, że dostarczanie tego typu wiedzy nie jest konieczne, gdyż
podróżni albo wymieniali informacje między sobą, albo mieli do nich dostęp
za pośrednictwem Internetu bądź innych mediów. Ponadto w większości
przypadków zakładali, że to podróżni powinni być odpowiedzialni za uzyskanie
informacji jeszcze przed przybyciem na przejście graniczne.
Funkcjonariusze celni podkreślali także, że niektórzy podróżni starali
się udawać brak wiedzy prawnej w celu przetransportowania pewnych
towarów (lub ich większej ilości) przez granicę. Opisywali tego typu incydenty
jako jedne z najtrudniejszych, z którymi muszą się zmagać na co
dzień: „Bardzo trudno jest wytłumaczyć danej osobie, że złamała prawo.
Większość podróżnych odwołuje się do «praw obywatelskich», twierdzą,
że się śpieszą lub zwyczajnie odmawiają porozumienia się z funkcjonariuszami
celnymi. Wymaga to wiele energii, aby wytłumaczyć ludziom, że na
przykład przekroczyli dozwolony limit odnośnie jakiegoś towaru, którego
nie zgłosili do oclenia”.
Raport
39