F:\Botime Design Elvira\Librat - Arct

SHËNDETI MENDOR DHE TË DREJTAT E NJERIUT 51
gabimeve dhe rrjedhimisht për konstatimin dhe rivendosjen në vënd të së drejtës së shkelur.
Për këtë arsye është e domosdoshme ekzistenca e mundësisë e kontrollueshmërisë së
këtyre akteve. Një ndër format e mbikqyrjes administrative dhe rrjedhimisht e
kontrollueshmërisë së vendimeve është ekzistenca e kontrollit të brendshëm. Ankimi i
brendshëm administrativ nënkupton të drejtën e personave të cilët kanë një interes të
ligjshëm të kërkojnë revokimin, shfuqizimin ose ndryshimin e akteve administrative. Ankimi
është instrument juridik i rëndësishëm i garantuar nga e drejta Kushtetuese për një proces
të rregullt ligjor, ajo për rihabilitim dhe / ose shdëmtim në rast se personi është dëmtuar
për shkak të një akti , veprimi apo mosveprimi i paligjshëm të organeve shtetërore dhe e
drejta për ankim efektiv sanksionuar nga neni 13 i KEDNJ. Në ankimet administrative
organet përkatëse kanë detyrimin që t’i gjykojnë ankesat në mënyrë të drejtë dhe publike.
Si një garanci më shumë për subjektet për zgjedhjen në mënyrë të drejtë të konfiliktit
parimet e përgjithshme gjykimit gjyqësor për aq sa është e mundur aplikohen në gjykimin
e ankimit administrativ.
Ndërsa ankimi administrativ është një formë e kontrollit të veprimtarisë administrative
duhet që kjo e fundit t’i nënshtrohet edhe kontrollit gjyqësor në rastet kur ankimuesi nuk
është dakort me vendimin e marrë nga organi administrativ edhe pas ezaurimit të shkallëve
të ankimit të brendshëm. Ankimi gjyqësor ndaj vendimeve administrative përgjithësisht
është i lejueshëm nga legjislacioni shqiptar me gjithë atë është e rëndësishme të theksojmë
se ekzistojnë një numër ligjesh të cilat sanksionojnë formën e prerë të akteve administrative
. Përsonat të cilët nuk janë dakort me këto vendime sipas ligjeve përkatëse nuk mund
të kundërshtojnë ligjshmërinë apo pavlefshmërinë e tyre në gjykatë. Këto ligje nëpërmjet
dispozitave të mësipërme sanksionojnë kufizimin e së drejtës për tiu drejtuar gjykatës.
Ashtu sic ka theksuar Gjykata Kushtetuese drejta për t’iu drejtuar gjykatës është një nga
aspektet e të drejtës për gjykim, e sanksionuar në nenin 42 të Kushtetutës dhe 6 i KEDNJ
dhe se në ushtrimin e kësaj të drejte ligjvënësi mund të vendosë kufizime, por këto kufizime
duhet të përmbushin kriteret e përcaktuara në nenin 17 të Kushtetutës i cili sanksionon
rastet dhe kriteret mbi të cilat mund të bëhet kufizimi i një të drejte apo lirie kushtetuese.
Për sa më sipër për të vlersuar kushtetutetshmërinë e këtyre kufizimeve ligjore dhe
respektimin e së drejtës për një proces të rregullt ligjor duhet ushtruar një kujdes duke
analizuar në mënyrë të vecantë dy element kryesor. Së pari ashtu sic ka theksuar dhe GJK
duhet analizur kufizimi me përmbushjen e kritereve të përcaktuara nga 17 i Kushtetuës.
Së dyti është domosdoshmëri që ashtu sic ka bërë GJEDNJ në Cështjen Dauti kundër
Shqipërisë analizimi i plotësimit të kushtit të gjykimit nga një gjykatë e pavarur dhe paanshme
si domosdoshmëri për të prezumuar që cështja të dëgjohet drejtësisht duke përmbushur
të gjithë garancitë e sanksionuara nga neni 6.1 dhe 13 i KEDNJ.
Për sa më sipër për të analizuar elementin e parë, atë të kushtetuetshmërisë së kufizimit
është e domosdoshme të ndalemi dhe analizojmë këtë kufizim duke iu referuar nenit 17 të
kushtetutës i cili sanksionon se:
“ 1. Kufizime të të drejtave dhe lirive të parashikuara në këtë Kushtetutë mund të vendosen
vetëm me ligj për një interes publik ose për mbrojtjen e të drejtave të tjerëve. Kufizimi
duhet të jetë në përpjestim me gjëndjen që e ka diktuar atë.
2. Këto kufizime nuk mund të cënojnë thelbin e lirive dhe të drejtave dhe në asnjë rast nuk
mund të tejkalojnë kufizimet e parashikuara në Konventën Europiane për të Drejtat e
Njeriut”
Duke u ndalur dhe interpretuar në mënyrë tekstuale (literale) kushtet e sanksionuara nga
kushtetuta mund të themi se;