William_Golding_Sineklerin_Tanr_s_e_opt

Ralph, sesinin sıradan bir şey söylercesine soğukkanlı oluşuna kendi de şaştı. Jack’ın acı meydan
okuyuşu, etkisiz kalıvermişti böylece.
“Eğer sen de istiyorsan, elbette.”
Jack, bir adım attı:
“Peki öyleyse...”
Sessiz çocukların bakışları altında, ikisi yan yana dağa doğru yöneldiler.
Ralph durdu:
“Aptallık ediyoruz. Neden yalnız iki kişi gidiyor oraya? Bir şeyle karşılaşırsak, iki kişi yetmez ki...”
Çocukların koşarak uzaklaştıklarını duydular. Herkes kaçarken, karanlık bir biçimin onlara doğru
yaklaştığını görünce şaştılar.
“Roger?”
“Evet.”
“Öyleyse üç kişiyiz artık.”
Dağın yamacına tırmanmaya başladılar gene. Sular gibi karanlık akıyordu çevrelerinde. Hiçbir şey
söylemeyen Jack tıkanır gibi oldu, öksürdü. Ansızın esen bir yel, onları aksırtıp tıksırttı. Ralph’ın
gözleri yaşla doldu:
“Kül bu. Yanan yerin kenarındayız.”
Çocukların adımları ve ara sıra esen rüzgâr, tozu ayaklandırıyordu. Yeniden durup öksürmek
zorunda kalınca, düşünmeye vakit bulan Ralph’ın aklına, ne denli aptalca davrandıkları geldi. Eğer bir
canavar yoksa –bir canavarın olmadığı konusunda kuşkusu yoktu neredeyse– her şey yolundaydı
o zaman. Ama eğer dağın tepesinde onları bekleyen bir şey varsa, ellerinde değnekler,
karanlıkta bocalayan üç çocuk ne işe yarardı?
“Aptallık ediyoruz.”
Karanlıktan bir ses geldi:
“Soluğun mu tükendi?”
Ralph, sinirli sinirli kıpırdadı. Bütün bunlar Jack’ın kabahatiydi:
“Elbette. Ama gene de söylüyorum aptallık ettiğimizi.”
Ses, acı bir alayla konuştu:
“Sen gitmek istemiyorsan, ben tek başıma giderim.”
114