William_Golding_Sineklerin_Tanr_s_e_opt

Hepsini gözden geçirdi:
“Jack nerede?”
Oğlanlar kımıldadılar, birbirlerine danıştılar. Boyalı bir yüz, Robert’in sesiyle konuştu:
“Avlanıyor. Sizi buraya sokmamamızı söyledi.”
Ralph, “Ateş için geldim,” dedi. “Bir de Domuzcuk’un gözlüğü için.”
Önündeki grup dalgalandı; titreyen bir kahkaha yükseldi aralarından. Bu hafif, heyecanlı gülüşme,
yüksek kayalar arasında çınlayıp durdu.
Ralph’ın arkasından gelen bir ses duyuldu:
“Ne istiyorsunuz?”
İkizler, fırladıkları gibi Ralph’ın yanından geçtiler; kalenin girişiyle Ralph’ın arasına girdiler. Ralph
hızla döndü. Kişiliği ve kızıl saçlarından ötürü kim olduğu anlaşılan Jack, ormandan çıkmış geliyordu.
Sağında solunda iki avcı çömelmişti. Kara ve yeşil boyalar, üçünün de yüzünü bir maske gibi
örtüyordu. Arkalarındaki otların üstünde, bir dişi domuzun başsız ve şişman ölüsü, bıraktıkları yerde
duruyordu.
Domuzcuk, inleye inleye bağırdı:
“Ralph! Beni bırakma!”
Domuzcuk, gülünç bir özenle kayaya sarıldı; her şeyi aşağıya doğru çeken denizin üstünde, sıkı sıkı
yapıştı bu kaya parçasına. Vahşilerin sinsi gülüşmeleri, yüksek sesli alaycı kahkahalara dönüştü.
Bu gürültünün içinde, Jack’ın bağırdığı duyuldu:
“Sen git buradan, Ralph. Kendi yerinde kal. Burası benim yerim, benim kabilemin yeri. Beni rahat
bırak.”
Alaycı gülüşmeler kesildi.
Ralph, soluk soluğa konuştu:
“Domuzcuk’un gözlüğünü aşırdın. Onu geri vermek zorundasın.”
“Zorunda mıyım? Kim diyor bunu?”
Ralph’ın öfkesi, bir alev gibi parladı:
“Ben diyorum! Oy verdiniz, beni şef yaptınız. Şeytanminaresinin sesini duymadın mı? Pis bir oyun
oynadın bize... Ateş isteseydin, sana verirdik...”
169