William_Golding_Sineklerin_Tanr_s_e_opt

“Eğer bakacak insan bulabilirsen.”
Ralph çevresine bakındı. O zaman ilk kez anlayıverdi, büyüklerden ne kadar az kişinin orada
bulunduğunu; bu kadar çok çalışmak zorunda olmalarının da nedenini anladı.
“Maurice nerede?”
Domuzcuk, gözlüğünün camını yeniden sildi:
“Herhalde... Hayır, tek başına ormana gitmez. Gider mi dersin?”
Ralph ayağa fırladı. Ateşin çevresinde hızla koşup Domuzcuk’un yanında durdu. Elleriyle saçını
arkaya itiyordu:
“Ama bize bir liste gerek. Sen varsın, ben varım, Eric’le Sam var ve...”
Domuzcuk’un yüzüne bakmadan, sıradan bir şey söylercesine sordu:
“Billy ve Roger nerede?”
Domuzcuk eğildi, ateşe bir odun parçası koydu:
“Herhalde gittiler. Herhalde onlar da bizimle oynamayacak.”
Ralph oturdu, parmağıyla kumda delikler açmaya başladı. Parmak uçlarının birinde bir kan damlası
görünce, şaştı. Isırılmış tırnağı dikkatle inceledi; tırnak dibinde beliren yuvarlak kan damlasına baktı.
Domuzcuk konuşmasını sürdürdü:
“Biz odun toplarken, onların usulcacık sıvıştıklarını gördüm. Şöyle gittiler. Onun gittiği yerden.”
Ralph, tırnak incelemeyi bıraktı, başını kaldırıp havalara baktı. Gökyüzü, çocuklar arasındaki büyük
değişikliğe uyarcasına, başka türlüydü bugün. Öyle pusluydu ki, kimi yerlerde sıcak hava beyaz
görünüyordu. Güneş, sanki daha yakınlardaymış, o kadar yakıcı değilmiş gibi donuk bir gümüş rengi
almıştı ama sıcaklık boğucuydu.
“Onlar hep başımıza dert açtılar, değil mi?”
Domuzcuk’un kaygılı sesi, yanı başından yükselmişti:
“Onlarsız yapabiliriz. Bundan böyle daha mutlu olacağız, değil mi?”
İkizler, zafer kazanmışçasına gülerek, kocaman bir kütüğü sürükleye sürükleye geldiler. Kütüğü
korların üstüne öyle bir attılar ki, kıvılcımlar uçuştu.
“Biz, kendi aramızda da her şeyi yoluna koyarız, değil mi?”
Uzun süre, kütük kuruyup tutuşuncaya kadar, kıpkırmızı oluncaya kadar, Ralph bir şey söylemeden
125