William_Golding_Sineklerin_Tanr_s_e_opt

Domuzcuk, “Büyükler ne diyecekler bizim için?” dedi gene. “Şunların haline bak!”
Yalandan yapılan bir avla gerçekten duyulan bir korkunun, çılgın kahkahalarla karışık gürültüsü
geliyordu kumsaldan.
“Denizkabuğunu öttür, Ralph.”
Domuzcuk öyle yakındı ki, Ralph, gözlüğündeki tek camın parıltısını görebiliyordu.
“Ateş sorunu var. Anlamıyorlar mı bunlar?”
“Sert olmalısın şimdi. İstediğini yaptır onlara.”
Ralph, bu önermeyi incelercesine dikkatle konuştu:
“Eğer ben denizkabuğunu öttürür, onlar da gelmezse, o zaman işimiz tamam. Ateşi
koruyamayız. Hayvanlara döneriz; hiçbir zaman kurtulamayız.”
“Eğer öttürmezsen, nasıl olsa hayvanlara döneceğiz pek yakında. Ne yaptıklarını görmüyorum ama
işitiyorum onları.”
Dağılan çocuklar, kumun üstünde gene bir araya gelmişler, dönen kara bir yığın olmuşlardı.
Tekdüzen bir sesle, şarkı gibi bir şeyler söylüyorlardı. Artık dayanamayan küçükler, sendeleye
sendeleye, uluya uluya kaçıyorlardı. Ralph, denizkabuğunu dudaklarına götürdü, sonra indirdi:
“Asıl sorun bu: Hortlaklar var mı, Domuzcuk? Canavarlar var mı?”
“Elbette yok.”
“Neden yok?”
“Çünkü o zaman her şey saçma olurdu. Sokaklardaki evler, TV... Hiçbir iş yürümezdi.”
Dans eden, tekdüzen seslerle şarkı söyleyen çocuklar uzaklaşmışlardı. Çıkardıkları gürültü, sözleri
anlaşılmayan, düzenli bir uğultuydu artık.
“Ama ya her şey saçmaysa? Yani burada, bu adada? Ya bir şeyler varsa bizi gözetleyen, bekleyen?”
Ralph, sarsılırcasına ürperdi. Domuzcuk’a öyle bir sokuldu ki, iki çocuk birbirlerine çarpıp
korktular.
“Böyle konuşma artık! Zaten çektiğimiz yeter, Ralph. Bundan fazlasına dayanamam ben. Eğer
hortlaklar varsa...”
“Ben şef olmaktan vazgeçmeliyim. Dinle onları!”
“Aman Allahım! Hayır, olmaz!”
Domuzcuk, Ralph’ın kolunu yakaladı sıkı sıkı:
86