William_Golding_Sineklerin_Tanr_s_e_opt

ilgilendikleri kimi işaretler zarar görmemişti; onun için protesto etmediler. Ancak gözüne kum kaçan
Percival, sızlanmaya başladı. Maurice hızla uzaklaştı. Maurice, bundan önceki yaşamında, kendinden
küçüğünün gözünü kumla doldurmanın cezasını görmüştü. Şimdi bir babanın ya da bir annenin ağır eli
sırtına inmeyeceği halde, kötü bir şey yapmanın tedirginliğini hâlâ duymaktaydı. Belli belirsiz, özür
dilemek isteği geçti aklının bir köşesinden. Sonra yüzmeye gideceği konusunda bir şeyler
homurdanarak, koşa koşa uzaklaştı.
Roger orada kaldı, küçükleri gözetledi. Adaya ilk düştüğü sırada olduğundan çok daha esmer değildi
şimdi. Ama saçları uzamıştı ve ensesiyle alnını kaplayan bu kara saçlar, kasvetli yüzüne uyuyordu.
Eskiden başkalarıyla kaynaşmayan, herkesten uzak kalan bir çocuğa benzerken, şimdi tehlikeli
bir çocuğa benziyordu bu saçları yüzünden. Gözyaşları, kum tanelerini gözünden çıkarıp attığı
için, Percival oynamaya devam etti. Johnny, çini mavisi gözleriyle onu süzdü; sonra sel halinde
kum yağdırmaya başladı üstüne. Percival, çok geçmeden gene ağlamaktaydı.
Henry, oyundan bıkıp kumsalda gelişigüzel dolaşmaya başlayınca, Roger onun peşine düştü.
Hindistancevizi ağaçlarının altında yürüyor, belirli bir amacı yokmuş gibi aynı yönde ilerliyordu.
Henry, kendini güneşten korumayı akıl edemeyecek kadar küçük olduğu için, hindistancevizi
ağaçlarından ve gölgelikten uzak yürüyordu. Suyun kenarına gidip, orada oyalandı, Pasifik
Okyanusu’nun güçlü suları yükselmekteydi. Açık denizle karşılaştırılınca, lagünün durgun
sayılabilecek suları, her birkaç saniyede bir, bir iki parmak kabarıyordu. Kabaran denizde
yaşayan küçücük saydam yaratıklar, sıcak kuru kuma vuruyordu sularla birlikte. Elle
tutulmaz duyu organlarıyla, bu yeni ortamı yokluyorlardı. Son gelişlerinde bir şey bulamamışlardı
ama belki yiyecek bir şey bulabilirlerdi şimdi. Belki kuş pisliklerini, böcekleri, karaya doğru uzanan
yaşamın dağınık artıklarından birini bulabilirlerdi. Bir testerenin binlerce küçücük dişini andıran
bu saydam şeyler, kumsalda yiyecek bir çöp arıyorlardı.
Henry büyülenmişti. Dalgaların kemirdiği ve beyazlaştırdığı, sularda başıboş kalmış bir değnek
parçasıyla, şurasını burasını karıştırarak, çöp arayanların devinimlerini denetimi altına almak
istedi.
Suyun doldurduğu küçük kanallar açtı, yaratıkları oraya tıkmaya kalktı. Canlı bir şeyleri egemenliği
altına alınca, mutluluğu aşan bir duyguya kapıldı. Bu küçücük yaratıklarla konuşuyor,
onları yüreklendiriyor, onlara buyruklar veriyordu. Suların yükselmesi yüzünden geri çekildiği,
yaratıklar da ayak izlerinin bıraktığı küçük koyların içinde mahpus kaldığı sırada, kendini ayrıca üstün
sandı Henry.
Suyun kenarına çömelip eğilmişti. Bir tutam saç, alnının ve gözlerinin üstüne düşüyordu ve öğle
sonrası güneşi, gözle görülmez oklarını yağdırıyordu üstüne.
Roger de beklemekteydi. Bir büyük hindistancevizi ağacının gövdesi arkasına saklanmıştı ilkin.
Ama Henry, bu saydam şeylere öylesine dalmıştı ki, Roger ’in ortaya çıkmasında bir sakınca
yoktu.
Roger, kumsalda gözlerini gezdirdi. Percival, ağlaya ağlaya uzaklaşmıştı; Johnny ise, şatolara egemen
olmanın zaferi içindeydi. Kendi kendine şarkılar mırıldanarak, hayalinde yarattığı bir Percival’a
kumlar atarak orada oturuyordu. Roger, Johnny’nin arkasında, iskele biçimindeki büyük kayayı,
Ralph, Simon, Domuzcuk ve Maurice havuza daldıkça yükselen ışıltılı suları görebiliyordu. Roger,
dikkatle dinledi ama onların ne söylediklerini değil, seslerini duyabiliyordu ancak.
Ansızın çıkan bir esinti, kıyıdaki sıra sıra hindistancevizi ağaçlarını sarstı; yapraklar havalanıp
uçuşur gibi oldu. Roger ’in tepesinde, altmış ayak yüksekte, bir küme hindistancevizi dalından koptu.
56