William_Golding_Sineklerin_Tanr_s_e_opt

kapılan Ralph, aynı yere kendi değneğini sokup itti.
“Aaaaah!”
Ralph, biraz bükülen mızrağını geri çekti.
“Aah... Aaah!”
Biri inliyor, herkes aynı anda konuşuyordu. Sert bir tartışma sürüp giderken, yaralanan vahşi boyuna
inliyordu. Gürültü dinince, bir tek ses geldi. Ralph, bunun Jack’ın sesi olmadığına karar verdi.
“Gördünüz mü? Söylemiştim size... Tehlikelidir o.”
Yaralı vahşi, gene inledi.
Başka ne yapacaklardı? Şimdi ne yapacaklardı?
Ralph, sapını kemirdiği mızrağa iki eliyle birden sıkı sıkı yapıştı; saçları yüzüne döküldü. Ancak
birkaç yarda ötede, Kaya Kale’nin bulunduğu yönde, biri bir şeyler homurdanıyordu. Vahşilerden
birinin, dehşete kapılmışçasına “Olmaz!” dediğini; ötekilerin gülmemek için kendilerini zor
tuttuklarını duydu. Ralph, topuklarının üstüne çöküp çömeldi; önündeki daldan örülmüş duvara
dişlerini sıktı; mızrağını kaldırıp biraz hırladı ve bekledi.
Göremediği grup, gene sinsi sinsi gülüştü. Su damlarcasına acayip bir ses duydu; sonra, sanki
birileri kocaman selofan kâğıt tabakalarını açıyorlarmış gibi, bir çıtırdama yükseldi. Kuru bir dal,
çatırdayıp kırıldı. Ralph, öksürüğünü zor tutabildi. Dalların arasından sarı ve beyaz dumanlar
sızıyordu. Tepesindeki küçük mavi gökyüzü parçası, bir fırtına bulutunun rengini aldı; sonra duman,
kabaran dalgalar gibi, her bir yanını sardı.
Biri, heyecanlı heyecanlı güldü ve bir ses bağırdı:
“Duman!”
Ralph, emekleye emekleye çalılıktan çıktı; dumandan uzaklaşmaya elinden geldiği kadar dikkat
ederek, ormana doğru yöneldi. Çok geçmeden bir açıklığı ve çalılığın kenarındaki yeşil yaprakları
gördü. Ralph ile ormanın arasına bir vahşi dikilmişti. Ötekilerden daha küçük görünen bu vahşi,
kırmızı ve beyaz çizgilerle boyamıştı kendini; elinde bir mızrak tutuyordu. Vahşi, öksürüyor; gittikçe
artan dumanın arasından görmeye çalışırken, elinin tersiyle boyalarını gözüne bulaştırıyordu. Ralph,
bir kedi gibi üstüne atıldı; hırlayarak mızrağını sapladı. Vahşi iki büklüm oldu. Çalılığın arkasında bir
bağrışma duydu; korkunun verdiği hızla ormana koşmaya başladı. Domuzların gelip geçtikleri bir yola
vardı; orada aşağı yukarı yüz yarda koştu; sonra, başka bir yöne saptı. Peşinden gelen ulumalar, bütün
adaya gene yayıldı ve bir tek kişinin sesi, üç kez bağırdı. Ralph bunun, vahşilerin ilerlemesi için bir
işaret olduğunu anladı ve göğsü ateş gibi yanıncaya kadar gene koştu. Sonra, kendini bir çalının altına
attı, rahat nefes alabilmek için bir an bekledi. Bir şey ararcasına, diliyle dişlerini ve dudaklarını
yokladı. Onu kovalayanların, uzaktan gelen ulumalarını duydu.
Yapabileceği birçok şey vardı. Bir ağaca tırmanabilirdi. Ama bunu yaparsa, başka olasılıklardan
yoksun kalıp, tehlikeye girecekti. Ralph’ı ağacın üstünde görürlerse, onlara düşen tek iş, ağacın
186