William_Golding_Sineklerin_Tanr_s_e_opt

“Dinleyin onu! Denizkabuğu onda!”
“Demek istediğim şu... Bizden başka canavar yok belki...”
“Aklını kaçırmış!”
Bunu söyleyen, nezaket kurallarına aldırmayacak kadar sarsılan Domuzcuk’tu.
Simon gene konuştu:
“Belki bizler bir çeşit...”
Simon, insanlığın başlıca hastalığını dile getirmek çabası içinde, derdini anlatamaz hale geldi. Sonra
birden esinlendi:
“Dünyanın en pis şeyi nedir?”
Bu soruyu izleyen anlayıştan yoksun sessizlik, Jack’ın söylediği kaba ve etkili bir tek heceyle
bozuldu. Bu tek hecenin yarattığı rahatlık, cinsel hazzın doruğuna varmak gibi bir şey oldu. Sallanan
kütüğe gene tırmanan küçükler, yeniden yere yuvarlandılar ve hiç aldırmadılar düşmelerine. Avcılar,
sevinç çığlıkları attılar.
Simon’un gösterdiği çaba, başına yıkılmıştı sanki. Kahkahalar, onu kıyasıya yumruklar gibiydi.
Çaresiz kaldı, ürkerek oturduğu yere çekildi.
“Bu, bir çeşit hortlaktır demek istiyor belki.”
Ralph, büyük şeytanminaresini havaya kaldırdı, gözlerini kısıp karanlığa baktı. En aydınlık kalan
yer, solgun kumsaldı. Küçükler daha mı yaklaşmışlardı? Evet... Öyleydi kuşkusuz. Ortadaki otların
arasında, bedenleri sıkı sıkı düğümlenmişçesine birbirlerine sokulmuşlardı. Bir esinti, hurma
ağaçlarını dile getirdi ve bu, büyük bir gürültü yaptı sessiz karanlıkta. Kurşuni iki ağaç gövdesi,
gündüzün hiç kimsenin farkına varmadığı kötü bir gıcırtıyla birbirine sürtündü:
Domuzcuk, denizkabuğunu Ralph’ın elinden aldı. Haklı bir öfke vardı sesinde:
“Ben hortlaklara inanmam... Asla inanmam!”
Jack da ayağa fırlamıştı. Nedeni bilinmez bir kızgınlık içindeydi:
“Kimin umurunda senin neye inandığın, şişko!”
“Denizkabuğu bende!”
Kısa süren bir itişip kakışma duyuldu. Büyük şeytanminaresi elden ele geçti.
“Denizkabuğunu geri ver bana!”
Aralarına giren Ralph, göğsüne bir yumruk yedi. Denizkabuğunu birinin elinden kopardı. Soluk
83