William_Golding_Sineklerin_Tanr_s_e_opt

tırnak parçasını çekiştiriyordu dişleriyle:
“Elbette duman pek o kadar iyi görülmeyecek. Ama onun... O şeyin yanına gitmek zorunda
kalmayacağız...”
Çocuklar, bunu tam bir anlayışla onayladılar. Onun yanına gitmek zorunda kalmayacaklardı.
“Ateşi şimdi yakacağız.”
En büyük düşünceler, en basit olanlarıdır. Artık yapılacak bir iş olduğu için, tutkuyla çalışıyordu
hepsi. Domuzcuk, Jack’ın gittiğine öylesine seviniyor, artan özgürlüğünü öylesine tadıyor, toplumun
yararına bir katkıda bulunduğuna öylesine gururlanıyordu ki, odun taşınmasına yardım bile etti.
Domuzcuk’un taşıdığı odun yakınlardaydı. Büyük kayadaki toplantılarda, üstüne
oturmadıkları devrilmiş bir ağaçtı bu. Oysa öteki çocuklar için toplantı yeri öylesine kutsaldı ki, işe
yaramayan bir şeye bile el konulamazdı orada. İkizler, geceleyin yakınlarında bir ateş yanmasının
onları avutacağını anladılar. Bunun üzerine küçüklerden birkaçı da sevinip dans etmeye başladı.
Odunlar, dağda kullandıkları yakıt kadar kuru değildi. Çoğu nemli ve çürüktü; koşuşan böceklerle
doluydu. Kütükleri yerden dikkatle kaldırmaları gerekiyordu; yoksa hemen dağılıyorlar, ıslak bir toz
haline geliveriyorlardı. Üstelik, ormanın içine girmek zorunda kalmamak için, çocuklar,
yakınlarda devrilmiş herhangi bir ağacı alıyorlardı; üstü yeni çıkmış bitkilerle kaplı olsa da. Ormanın
kenarları ve uçağın düşerken açtığı yer, onlara yabancı değildi; denizkabuğuna ve barınaklara
yakındı, onlara yeterince dost bir yerdi gündüzün. Buraların karanlıkta nasıl olduğunu düşünmek, hiç
kimsenin işine gelmiyordu. Onun için çocuklar, büyük bir çaba göstererek, sevinç içinde
çalışıyorlardı. Ne var ki zaman geçtikçe, çabada bir korku, sevinçte de aşırı bir sinirlilik belirmeye
başladı. İskele biçimindeki büyük kayanın yanında, çıplak kumların üstünde, yapraklardan,
küçüklü büyüklü dallardan ve kütüklerden oluşan bir ehram diktiler. İlk kez olarak Domuzcuk,
tek camlı gözlüğünü kendi eliyle çıkardı; diz çöktü ve güneş ışınlarını kuru bir odun parçası üstüne
yansıttı. Çok geçmeden sarı alevler bir ağaç gibi yükseldi; duman, bir tavan gibi tepelerine yayıldı.
Yangın felaketinden sonra pek ateş görmeyen küçükler, heyecandan kendilerinden geçtiler.
Dans edip şarkı söylediler. Ateşin çevresi, neredeyse bir eğlence toplantısına benzemeye başladı.
Sonunda Ralph, çalışmayı bırakıp ayağa kalktı. Koluyla terini silince, kolunun kiri yüzüne bulaştı.
“Küçük bir ateş yakmalıyız. Böyle büyüğünü beslemenin yolu yok.”
Domuzcuk, kuma dikkatle oturdu; gözlüğünün tek camını parlatmaya başladı.
“Deneyler yapabiliriz: Küçük ama kızgın bir ateş yakıp, duman yapmak için dallar koyabiliriz
üstüne. Kimi yapraklar, ötekilerden daha elverişli olabilir, duman çıkarmak açısından.”
Ateş sönmeye başlayınca, heyecan da söndü. Küçükler, şarkı söyleyip dans etmekten
vazgeçtiler. Kimi deniz kıyısına, kimi meyve ağaçlarına, kimi barınaklara gitti.
Ralph, kendini kumun üstüne attı:
“Ateşe bakacak olanların yeni bir listesini yapmamız gerekecek.”
124