William_Golding_Sineklerin_Tanr_s_e_opt

altında ilerledi. Dönümlerce yer kaplayan bu ağaçların dallarında, hem çiçek hem de meyve vardı ve
olgun meyveleri güzel kokusu, çiçeklere dadanan milyonlarca arının vızıltısı, her bir yana yayılmıştı.
Simon’un peşinden koşan küçükler, burada yetiştiler ona. Konuştular, bağıra çağıra anlaşılmayan
sözler söylediler. Simon’u ağaçlara doğru sürüklediler. Simon, akşam güneşi aydınlığında, arıların
gürültüsü içinde, erişemeyecekleri meyveleri bulup onlara verdi. Yaprakların örttüğü en güzel
meyveleri kopardı, uzanan sayısız ellere dağıttı onları. Küçükleri doyurduktan sonra, durup çevresine
göz gezdirdi. Küçükler, iki ellerinde avuç dolusu meyve, sır vermeyen gözlerle ona bakıyorlardı.
Simon küçüklerden uzaklaştı, ancak iyice dikkat edilince görülebilen bir patikada yürüdü. Çok
geçmeden cengel ağaçlarının sıklaştığı bir yerdeydi. Upuzun ağaç gövdelerinde, ta tepelere kadar, hiç
beklenmedik solgun renkli çiçekler bitiyor; yukarılarda, yaprakların koyu örtüsü altında, çığlık çığlığa
bir yaşam sürüp gidiyordu. Orada hava da koyu renkti; ve sürüngen bitkiler, batmış gemilerin ipleri
gibi aşağıya doğru sarkıyordu. Simon’un ayakları yumuşak toprakta iz bırakıyor ve onlara çarptıkça,
boylu boyunca titriyordu ipe benzeyen sürüngen bitkiler.
Biraz daha fazla güneş alan bir yere vardı sonunda. Sürüngen bitkiler, ışığa erişmek için uzağa
gitmeleri gerekmediğinden, kocaman bir hasır örmüşlerdi burada. Bu hasır yüksek olmadığı için
üstünde ancak küçük bitkiler ve eğrelti otları çıkan bir kaya parçasından cengele açılan bir düzlüğün
kenarına asılıydı. Güzel kokulu, koyu renkli çalıların çevrelediği bu yer, sıcaklık ve aydınlık dolu bir
kâsenin içine benziyordu. Bir köşede devrilen kocaman bir ağaç, ayakta kalan öteki ağaçlara
yaslanmıştı. Ağacın her bir yanı, hızla tırmanan bir sarmaşığın, kırmızı ve sarı çiçekleriyle örtülüydü.
Simon durdu. Tıpkı Jack gibi o da arkasına, arkasında kapanan yollara baktı; tamamıyla yalnız
olduğuna iyice güvenebilmek için, hızla göz gezdirdi çevresine. Bir saniye için neredeyse gizlice
kaçıyormuş gibi bir hal aldı. Sonra eğildi, sarmaşıklarla örtülü hasırın ortasından kendine bir yol açtı.
Simon geçer geçmez hemen eski yerlerine dönen sürüngen bitkilerle çalılar öylesine sıktı ki,
sürtündükçe teri bulaşıyordu onlara. Bitkilerin ortasına varınca, kendini güvende hissetti. Küçücük bir
oda gibiydi burası. Bitişikteki ağaçsız düzlükten bir yaprak perdesiyle ayrılıyordu. Simon çömeldi;
yaprakları aralayıp düzlüğe baktı. Sıcak havada birbirinin etrafında uçuşan bir çift kelebekten başka,
hiçbir şey kıpırdamıyordu. Simon soluğunu tuttu; dikkat kesilerek, adanın
gürültülerine kulak verdi.
Akşam yavaşça yanaşmaktaydı adaya. Pırıl pırıl acayip kuşların sesi, arı vızıltıları, hatta dört
köşe kayalardaki yuvalarına dönen martıların çığlıkları bile daha az duyulur olmuştu. Millerce
uzaklarda, sığ kayalıklara çarpan derin deniz, damarlarda akan kandan daha hafif bir sesle
hışırdıyordu.
Simon, yapraktan örülü perdeyi yerli yerine koydu. Yandan gelen bal renkli güneş ışınları
solgunlaştı; çalıların üstünden kaydı, yeşil mumu andıran tomurcukları aştı, ağaçların tepesindeki
yaprak örtüsüne yükseldi. Karanlık yoğunlaştı ağaçların altında. Işığın solmasıyla birlikte, renk
kargaşası söndü; sıcaklığın ve tedirginliğin yerini serinlik aldı. Muma benzeyen tomurcuklar
kıpırdadılar. Yeşil yaprakları hafif hafif aralandı ve çiçeklerin beyaz uçları, açık havaya kavuşmak
için, nazlı nazlı doğruldular.
Şimdi gün ışığı ağaçsız düzlükten uzaklaşmış, gökyüzünden çekilmişti. Sular gibi akan bir karartı,
ağaçların arasına doldu; denizin dibine benzeyen, alacakaranlık, garip bir yere döndü oraları. İlk
yıldızların aşağıya doğru sızan ışığında, mumu andıran tomurcukların geniş beyaz çiçekleri ışıl ışıl
açıldı. Güzel kokuları her bir yanı sardı ve adaya egemen oldu.
53