William_Golding_Sineklerin_Tanr_s_e_opt

Derken, çocuklardan biri yüzükoyun kuma kapaklandı ve sıra bozuldu. Yere yığılan çocuğu kayalığa
çıkardılar, oraya yatırdılar. Merridew, çevresine dik dik bakıp durumu idare etmek zorunda kaldı:
“Peki öyleyse, oturun. Bırakın onu.”
“Ama Merridew...”
“İkide bir düşüp bayılır o. Gib’de de bayıldı. Addis’de de bayıldı, sabah duasında koroyu yönetenin
üstüne düşüp gene bayıldı.”
Merridew, ancak kendilerinin yakından bildiği bu konuya değinince, devrilmiş ağaç gövdelerine
kara kuşlar gibi tüneyip Ralph’ı ilgiyle süzen kilise korosu üyeleri, sinsi sinsi gülüştüler. Domuzcuk,
kimsenin adını sormuyordu. Bu oğlanların üniformalı üstünlüğünden, Merridew’in sesindeki kaygısız
otoriteden çekiniyordu. Ralph’ın arkasına sığındı, gözlüğünü evirip çevirmeye başladı.
Merridew, Ralph’a döndü:
“Büyükler yok mu burada?”
“Yok.”
Merridew, bir ağaç kütüğüne oturdu, çevresine göz gezdirdi:
“Kendi başımızın çaresine bakmak zorundayız öyleyse.”
Ralph’ın arkasında kendini güvende bilen Domuzcuk, çekine çekine konuştu:
“İşte bu yüzden bir toplantı yaptık. Ne yapacağımızı kararlaştıralım diye. Adlarını aldık. Bu Johnny.
Bunlar ikiz, Sam ile Eric. Hanginiz Eric’siniz? Sen mi? Hayır... Sen Sam’sın...”
“Ben Sam’ım.”
“Ben de Eric.”
Ralph, “Hepimizin adı bilinmeli” dedi. “Ben Ralph’ım.”
Domuzcuk, “Çoğu adları aldık” dedi. “Demin aldık.”
“Çocuk adları bunlar” dedi Merridew. “Bana ne diye Jack diyecekmişsiniz. Merridew’im ben.”
Ralph, hemen Merridew’e baktı. Ne istediğini bilen bir kişinin sesiydi bu.
“Sonra bir çocuk var” dedi Domuzcuk, “unuttum onun...”
Jack Merridew, “Fazla konuşuyorsun sen” dedi. “Kapat çeneni, şişko.”
Gülüşmeler oldu.
18