William_Golding_Sineklerin_Tanr_s_e_opt

Dağdaki Ateş
Ralph, artık denizkabuğunu öttürmüyordu ve büyük kayanın üstü çocuklarla dolmuştu. Sabahki
toplantıdan farklıydı bu toplantı. Öğle sonrası güneş gökyüzünde alçalmış, kayanın öteki
yanından parlıyordu şimdi. Güneşte yanmanın acısını çeken çoğu çocuklar, iş işten geçtikten sonra,
giysilerini sırtlarına geçirmişlerdi. Eskisi gibi ayrı bir grup olmaktan az çok kurtulan koro üyeleri,
pelerinlerini bir kenara atmışlardı.
Ralph, devrilen ağaç gövdelerinden birine oturdu. Güneş sol yanından geliyordu. Koro üyelerinin
çoğu sağ yanındaydı. Solunda, yaşadıkları ülkeyi savaştan ötürü terk ettikleri sırada birbirlerini
tanımayan daha büyükçe çocuklar vardı. Küçükler, Ralph’ın karşısında otların üstüne çömelmişlerdi.
Bir sessizlik oldu. Ralph, yer yer pembe benekli, fildişi renkli büyük şeytanminaresini kucağına aldı
ve ansızın esen bir rüzgâr, ışık serpti kayanın üstüne. Ralph, ayağa kalkması mı, yoksa oturması mı
gerektiğini bilemiyordu. Yan yan soluna, yüzme havuzuna doğru baktı. Domuzcuk oralarda,
yakındaydı ama yardım etmiyordu Ralph’a.
Ralph boğazını temizledi:
“İşte.”
Rahat rahat konuşabileceğini, söylemek istediklerini söyleyebileceğini anladı birdenbire. Elini sarı
saçlarının arasından geçirdi, konuşmaya başladı:
“Biz, bir adadayız. Dağın tepesine çıktık, her bir yanda su gördük. Ev görmedik, baca dumanı
görmedik, ayak izi görmedik, tekne görmedik, insan görmedik. Issız bir adadayız; bizden başka
kimsecikler yok burada.”
Jack, Ralph’ın sözünü kesti:
“Ama gene de bir ordu gerek. Avlanmak için bir ordu. Domuzları avlamak için.”
“Evet, domuzlar var bu adada.”
Çocukların üçü de, sürüngen bitkiler arasında çırpınan o pembe canlı yaratığın varlığını anlatmak
istediler.
“Gördük...”
29