William_Golding_Sineklerin_Tanr_s_e_opt

kirli eliyle omuzunu ovdu:
“Bilmem ki...”
Jack ayağa fırladı, çabuk çabuk konuştu:
“Eh işte, ormanda bunları duyabiliyor insan. Aslı yok bunların elbette. Ama... ama...”
Jack, kumsala doğru hızla bir iki adım attı; sonra geri döndü:
“Ama ben biliyorum onların neler duyduğunu. Anladın mı? İşte bu kadar?”
“Yapabileceğimiz en doğru şey, bizi kurtarmalarını sağlamak.”
Kurtarılmanın ne olduğunu anımsayabilmek için, Jack’ın bir saniye düşünmesi gerekti:
“Bizi kurtarmaları mı? Evet, elbette. Ama bir domuz yakalamak isterdim kurtarılmadan önce...”
Jack, mızrağını kaptığı gibi fırlatıp yere sapladı. Gene donuk donuk, deli deli olmuştu gözleri.
Ralph, karmakarışık sarı saçlarının arasından, onu eleştirircesine süzdü:
“Yeter ki, senin avcıların ateşi unutmasınlar...”
“Şimdi başlarım sana da ateşlerine de...”
İki çocuk, kumsala doğru koştular; suyun kenarında durup, pembe dağa baktılar. İnce bir
duman, gökyüzünün yoğun maviliğini bir tebeşir izi gibi çiziyor, dalgalanarak yukarılara doğru
yükseliyor ve yok oluyordu. Ralph kaşlarını çattı:
“Acaba ne kadar uzaklardan görülebilir bu?”
“Millerce uzaklardan.”
“Yeterince duman çıkartamıyoruz.”
Çocukların baktığının farkındaymış gibi, dumanın alt kısmı hafif kalınlaştı, krem rengi bulanık bir
lekeye döndü, güçsüz duman sütununa sarıldı, yukarılara doğru tırmandı.
Jack, “Ateşe yeşil dallar attılar” diye homurdandı. “Acaba...”
Gözlerini kıstı, tüm ufku tarayabilmek için hızla döndü:
“Tamam!”
Jack, öyle bir bağırış bağırmıştı ki, Ralph sıçradı:
“Ne? Nerede? Bir gemi mi?”
50