William_Golding_Sineklerin_Tanr_s_e_opt

Boyalı Yüzlerle Uzun Saçlar
Alıştıkları ilk uyumlu düzen, şafağın sökmesiyle hızla basan alacakaranlık arasında ağır ağır geçen
zaman süresiydi. Sabahın eğlencelerini, parlayan güneşi, dört bir yanlarını saran denizi ve tatlı havayı
benimsemişlerdi. Oynamak hoştu ve yaşamları öylesine dopdoluydu ki, umuda gerek
duymuyorlar, umudun ne olduğunu unutuyorlardı o sırada. Öğleye doğru, ışık selleri gökyüzünden
neredeyse dikine boşalırken, sabahın yalın renkleri yumuşuyor, inci ya da opali andıran bir aydınlığa
bürünüyordu. Ve sıcaklık, sanki güneş yükseldikçe hızını alıp saldırıyormuş gibi, yumruklarcasına
tepelerine iniyordu.
O zaman bu yumruğun altından kaçıyorlar, gölgeliklere koşup orada yatıyorlar, hatta
uyuyorlardı belki.
Öğleyin garip şeyler oluyordu. Işıldayan deniz yükseliyor; sular, akıl almaz, olanaksızlığı kuşku
götürmez bir biçimde bölünüyor; denizdeki sığ mercan kayalıklar ve bunların biraz yüksekçe olan
kısımlarına tutunabilen bodur hurma ağaçları, havada uçuyor, titreşiyor, kopup dağılıyor, bir tele asılı
kalan yağmur damlaları gibi akıp gidiyor ya da arka arkaya dizilmiş acayip aynalara yansırcasına art
arda beliriyordu. Denizin üstünde, toprak olmayan yerlerde bir ada kabarıyor; çocuklar seyrederken,
bir su kabarcığı gibi yok oluveriyordu. Domuzcuk, bilgiç hallerle, “serap” deyip geçiyor,
önemsemiyordu tüm bunları. Çocuklardan hiçbiri, ağızları kapmaya hazır köpekbalıklarının beklediği
suları aşıp mercan kayalıklara gidemeyeceğine göre, bu gizemli olaylara alıştılar; akıllara sığmayan,
yürekler gibi atan yıldızları görmemezlikten geldikleri gibi, bunları da görmemezlikten geldiler.
54