William_Golding_Sineklerin_Tanr_s_e_opt

Eric kendini yere attı:
“Fazla yorgunum. Hem ne işe yarar ki?”
Çarpılmışa dönen Ralph, “Eric!” diye bağırdı; “böyle konuşma!”
Sam, Eric’in yanında çömeldi:
“Ama gerçekten ne işe yarar?”
Öfkelenen Ralph, anımsamaya çalıştı ne işe yaradığını. Ateş iyi bir şeydi. Her şeyden iyi bir şeydi.
Domuzcuk suratını astı:
“Ralph bunu size boyuna söyledi. Ateş olmazsa, nasıl kurtuluruz?”
“Elbette! Eğer duman olmazsa...”
Ralph, bastıran alacakaranlıkta, çocukların önünde yere çömeldi:
“Anlamıyor musunuz? Ne işe yarar radyo istemek, gemi istemek?”
Elini kaldırdı, yumruğunu sıktı:
“Bu berbat durumdan kurtulmak için, yapacağımız bir tek şey var. Herkes avcılık oyunu oynayabilir,
herkes et bulabilir...”
Birer birer çocukların yüzüne baktı. Sonra, tutkusunun ve inancının en yoğun olduğu bir anda, sanki
kafasında bir perde kapandı; ne diyeceğini unutuverdi. Orada diz çökmüş, yumruğu sıkı sıkı kapalı,
ağırbaşlı bir halle, bir çocuktan ötekine bakakaldı. Sonra, perde hızla açıldı yeniden:
“Ha, evet. Onun için duman yapmalıyız; daha çok duman...”
“Ama ateşi yanık tutamıyoruz ki! Şuna bak...”
Sanki onlara nispet, ateş sönmek üzereydi.
“Ateşe bakacak iki kişi” dedi Ralph, neredeyse kendi kendine. “Demek ki, günde on iki saat
çalışacak iki kişi.”
“Artık odun getiremeyiz Ralph...”
“... Karanlıkta olmaz...”
“Geceleyin olmaz...”
“Her sabah yeniden yakarız” dedi Domuzcuk; “karanlıkta dumanı kimse göremez nasılsa.”
156