William_Golding_Sineklerin_Tanr_s_e_opt

Futbol topları büyüklüğünde lifli topraklar, arka arkaya gümleyerek yere düştü, Roger ’e
hiç değmeden. Roger, ucuza kurtulduğunu düşünmedi; önce hindistancevizlerine, sonra Henry’ye,
sonra gene hindistancevizlerine baktı.
Hindistancevizi ağaçlarının altı, yüksekçe bir kumsaldı. Yüzyıllar boyunca devrilip devrilip gene
çıkan ağaçların kökleri, eskiden başka bir kıyının kumlarında bulunan taşları söküp ortaya çıkarmıştı
burada. Roger eğilip bir taş seçti; nişan aldı, Henry’ye attı; ama ona değmemek için nişan
almıştı.
Zaman kavramının saçmalığını simgeleyen bu taş, Henry’nin beş yarda sağından fırladı, suya düştü.
Roger, bir avuç taş topladı, atmaya başladı. Gel gelelim, Henry’nin çevresinde, çapı belki altı yarda
olan bir alan vardı ki, oraya taş atmayı göze alamıyordu. Roger ’in eski yaşantısına bağlı ve
gözle görülmediği halde henüz güçlü kalan kesin yasaklar, bu alanda egemendi. Analar babalar,
okullar, polisler, yasalar, çömelen küçüğü korumaktaydı. Roger ’in varlığından haberi olmayan, yıkılıp
giden bir uygarlık, Roger’in kolunu koşullandırıyordu hâlâ.
Henry, plof plof diye suya düşen taşların sesini duyunca, şaştı. Uğraştığı sessiz saydam
yaratıklardan vazgeçip, bir av köpeği gibi kıpırdamadan durdu, çevresinde halka halka yayılan sulara
baktı. Taşlar bir bu yana, bir o yana düşüyordu. Henry, taşın düştüğü yana dönüyordu uysal uysal; ama
hep geç kalıyor, taşı düşmeden önce göremiyordu. Sonunda, taşlardan birini havada görüp, güldü; ona
şaka yapan arkadaşı aradı gözleriyle. Ama Roger, hindistancevizi ağacının arkasına sıçrayıvermişti
gene. Gövdeye yaslanmış, soluk soluğa nefes alıyordu; gözkapakları titriyordu. Henry, taşlarla
ilgilenmez oldu, uzaklaştı oradan.
“Roger.”
Jack, aşağı yukarı on yarda uzakta, bir ağacın altındaydı. Gözlerini açıp onu gören Roger ’in koyu
esmer yüzünü, daha da karanlık bir gölge kaplar gibi oldu. Ama Jack, hiçbir şeyin farkına varmamıştı.
Heyecanla el salladı, sabırsızlanarak Roger’i çağırdı. Roger, Jack’ın yanına gitti.
Irmağın ucunda bir havuz vardı. Kumdan bir setle kapanmış, nilüferler ve iğne gibi incecik
kamışlarla dolu, küçük bir göldü bu. Eric ile Sam, bir de Bill, orada bekliyorlardı. Güneşten kendini
koruyan Jack, havuzun kenarında diz çöktü, ellerinde taşıdığı iki kocaman yaprağı açtı. Bu yaprakların
birinde beyaz, ötekinde de kırmızı balçık vardı. Bunların yanında da ateşten getirilen bir kömür
parçası.
Jack, bir yandan çalışıyor, bir yandan da Roger’e açıklıyordu:
“Kokumu almıyorlar. Beni görüyorlar galiba. Ağaçların altında pembe bir şey olarak.”
Balçığı yüzüne sürdü:
“Biraz da yeşilim olsaydı!”
Yarı gizlenmiş yüzünü Roger ’e doğru çevirdi. Roger ’in anlamadığı bakışından belli olduğu için
gene açıkladı:
“Ava gitmek için. Savaşta gibi. Bilirsin ya... Yanıltmak için boyanmak. Hani bir şeyin başka bir şeye
benzemesini isterler...”
Ne demek istediğini anlatmak için kıvrandı:
57