William_Golding_Sineklerin_Tanr_s_e_opt

uykulu konuşuyorlardı birbirleriyle. Ateşin başında görevli olan ikizlerdi bunlar. Kurallara göre, biri
uyurken, öteki nöbet tutmalıydı. Ne var ki, beraber değil de tek başına bir iş yapmaları
gerekince, ikizler akıllı davranamazlardı bir türlü. İşte bu yüzden, ikisinin de bütün gece uyanık
kalmasının yolu olmadığı için uyumuşlardı. Esneye esneye, gözlerini ovuştura ovuştura, buralarda
yürümeye alışık adımlarla, işaret ateşinin yakıldığı kara lekeye doğru ilerlediler. Oraya varınca,
esnemeler kesildi.
İkizlerden biri hızla geri koşup, çalı çırpı ve yaprak getirdi.
Öteki çömeldi.
“Sönmüş galiba.”
Eline verilen değneklerle şurayı burayı karıştırdı.
“Hayır.”
Yere yattı; dudaklarını kararmış yere yanaştırdı, hafif hafif üfledi. Kızıl bir ışıkla aydınlanan yüzü
görüldü.
“Sam... ver bize...”
“... Kuru odun.”
Eric eğilip, ateş parlayıncaya kadar gene üfledi. Sam oraya bir parça kuru odun, bir de dal koydu.
Parıltı arttı, dal tutuştu. Sam, birçok dal daha yığdı ateşin üstüne.
“Hepsini yakma” dedi Eric. “Fazla dal koyuyorsun.”
“Isınalım.”
“Ama daha odun getirmeliyiz o zaman.”
“Ben üşüyorum.”
“Ben de.”
“Üstelik...”
“... Karanlık. Peki öyleyse.”
Eric çömeldi, ateşle uğraşan Sam’a baktı. Sam, kuru odunlarla küçük bir çadır yaptı. Ateş iyice
yanmıştı.
“Az kalsın...”
“Öyle bir kızacaktı ki...”
“Waxy’ye dönecekti.”
90