William_Golding_Sineklerin_Tanr_s_e_opt

“Ağaçlar...”
“Susun!” diye bağırdı Jack. “Beni dinleyin. Bu canavar, her neyse, orada oturuyor...”
“Belki bekliyordur...”
“Avlanıyordur...”
“Evet, avlanıyordur.”
Jack, “Avlanıyordur” dedi.
Ormanda nasıl titrediğini anımsadı:
“Evet, bir avcıdır bu canavar. Ancak... Kesin sesinizi! İkinci söyleyeceğim şey şu: Biz onu
öldüremeyiz. Bir şey daha var söyleyeceğim: Ralph, senin avcıların metelik etmez dedi.”
“Ben böyle bir şey söylemedim hiç!”
“Denizkabuğu bende. Ralph’a göre sizler korkaksınız; yabandomuzundan kaçıyorsunuz, canavardan
kaçıyorsunuz. Dahası var.”
Jack’ın bundan sonra ne söyleyeceğini herkes biliyor gibiydi; toplantıdakiler, sanki hep birlikte iç
çektiler. Jack kendisiyle işbirliğine yanaşmayan bu sessizliğe karşı çıktı; titrek ama kararlı bir sesle
konuşmasını sürdürdü:
“Ralph, Domuzcuk gibi. Domuzcuk gibi konuşuyor. Doğru dürüst bir şef değil o.”
Jack, büyük şeytanminaresini bağrına bastı:
“O bir korkak!”
Bir an durakladı. Sonra devam etti:
“Dağın tepesinde, Roger ile ben ilerlerken, o geride kaldı.”
“Ben de geldim sizinle.”
“Sonra geldin.”
İki çocuk, gözlerini örten saçların arkasından, dik dik baktılar birbirlerine.
“Ben de geldim” dedi Ralph. “Sonra kaçtım. Sizler de kaçtınız.”
“Bana korkak de, öyleyse.”
Jack, avcılara doğru döndü:
120