William_Golding_Sineklerin_Tanr_s_e_opt

Ama Jack, adanın yassı kısmına inen dik yamaçları gösteriyordu parmağıyla:
“Elbette! Orada yatıp duruyorlardır. Yatmaları gerek, güneş fazla kızgın olunca...”
Şaşkına dönen Ralph, Jack’ın heyecanlı yüzüne bakakaldı.
“Yukarılara çıkıyorlar. Ta yukarılara. Sonra, hava çok sıcak olunca, bizim memleketteki inekler
gibi, serinliyorlar gölgeli yerlerde...”
“Bir gemi gördüğünü sanmıştım!”
“Usulcacık gidip onları yakalayabiliriz. Yüzlerimizi boyayabiliriz görmesinler diye... Onları
kuşatabiliriz belki o zaman...”
Ralph, öfkeden kendini kaybetti:
“Ben dumandan söz ediyordum! Yoksa kurtulmak istemiyor musun sen? Domuzlar, domuzlar,
domuzlar! Başka laf edemiyorsun!”
“Ama bize et gerek!”
“Ben bütün gün çalışıp duruyorum. Simon’dan başka yardım eden yok. Kulübelerin farkında bile
değilsin sen!”
“Ben de çalışıyorum.”
“Ama sen o işten hoşlanıyorsun!” diye bağırdı Ralph. “İsteye isteye ava gidiyorsun. Oysa ben...”
Apaydınlık kumsalda göz göze geldiler. İkisi de şaşıyordu böylesine çatışmalarına. Başını ilk
çeviren Ralph oldu. Kumda oynayan küçüklerle ilgilenir gibi yaptı. İskele biçimindeki büyük kayanın
ötesinden, yüzme havuzundaki avcıların bağırıp çağırmaları geliyordu. Kayanın ucunda,
yerde yüzükoyun yatan Domuzcuk, suya bakmaktaydı.
“Pek yardım etmiyorlar insana.”
Ralph açıklamak istiyordu; hiç kimsenin tam sanıldığı gibi olmadığını anlatmak istiyordu.
“Simon... O yardım eder.”
Parmağıyla barınakları gösterdi.
“Ötekilerin hepsi fırlayıp gittiler. O benim kadar çok çalıştı. Ama...”
“Her zaman el altındadır Simon.”
Ralph, yanında Jack, barınaklara geri döndü.
“Biraz sana yardım edeyim” diye homurdandı Jack. “Sonra suya girerim.”
51