William_Golding_Sineklerin_Tanr_s_e_opt

Gözleri ışıl ışıl, ağızları açık, bir zafer kazanmanın, egemen olmanın mutluluğunu tattılar.
Coşmuşlardı; dosttular.
Ralph, akıllı uslu konuştu:
“Tüten bir baca olmadığına göre, köy yok; bir sandal da yok. Sonradan iyice araştırırız bunu. Ama
ıssız bir adadayız bana kalırsa.”
“Yiyecek buluruz” dedi Jack, “Ava çıkarız, bir şeyler yakalarız... Sonra onlar gelir, bizi kurtarırlar.”
Simon ikisine de baktı. Bir şey söylemedi ama başını öyle bir salladı ki, kara saçları bir öne
döküldü, bir arkaya. Yüzü ışık saçıyordu.
Ralph, denizde kayalıkların bulunmadığı yana baktı.
“Orası daha dik” dedi Jack.
Ralph, iki avucunu birleştirip, bir çanağı tutar gibi yaptı:
“Aşağıdaki şu orman parçası... Dağ onu tutup kaldırıyor sanki.”
Dağın her bir yanına ağaçlar takılıp kalmıştı: Çiçekler ve ağaçlar. Derken orman kımıldadı, gürledi,
savruldu. Onlara yakın olan kaya çiçekleri uçuştular. Ve yarım dakika serin bir yel esti yüzlerine.
Ralph, kollarını açtı.
“Hepsi bizim.”
Güldüler, takla attılar, bağırıp çağırdılar dağın doruğunda.
“Karnım acıktı.”
Simon açlığından söz edince, öteki ikisi de farkına vardılar aç olduklarının.
“Haydi gidelim” dedi Ralph. “Öğrendik öğrenmek istediğimizi.”
Kayalık bir yamaçtan aşağı kayıp geçtiler, çiçeklerin arasına düştüler, ağaçların altında yürüdüler.
Durup merakla incelediler çevrelerindeki bitkileri.
İlk konuşan Simon oldu:
“Mumlar gibi. Mum çalıları. Mum tomurcukları.”
Koyu yeşil ve güzel kokuluydu hiç solmayan bu bitkiler. Işığa kapanmış, yeşil balmumu renginde
bir yığın tomurcuk vardı üstlerinde. Jack, tomurcuklardan birini bıçağıyla kesince, güzel kokular sardı
dört bir yanlarını.
27