William_Golding_Sineklerin_Tanr_s_e_opt

eni görün. Kabileye girmenize belki izin veririm, belki de vermem.”
Jack duraklayıp, çevresine bakındı. Yüzünü örten boya maskesinin arkasında, utançtan
da kurtulmuştu, kişiliğinin bilincinden de. Herkesle göz göze gelebiliyordu. Ralph, ateşten
artakalan korların yanı başında, yarışa başlamaya hazır bir koşucu gibi dizüstü çökmüştü.
Saçları ve kirliliğinden ötürü, yüzü yarı yarıya görülmüyordu. Eric’le Sam, orman kenarındaki bir
hurma ağacının arkasında durumu gözetliyordu. Yüzme havuzunun yanında, küçüklerden biri,
buruş buruş kıpkırmızı yüzüyle avaz avaz bağırıyordu. Ve Domuzcuk, elinde sıkı sıkı
tuttuğu büyük şeytanminaresiyle, iskele biçimindeki büyük kayanın üstüne çıkmıştı.
“Bu gece bir şölen veriyoruz. Bir domuz öldürdük, et var. Canınız isterse, gelip bizimle
yiyebilirsiniz.”
Tepelerinde, bulutların uçurumları arasında, gök gene gürledi. Jack ile yanında duran ve kim
oldukları bilinmeyen iki vahşi sendelediler, başlarını kaldırıp yukarıya baktılar. Sonra toparlandılar.
Küçük çocuk, hâlâ bağırmaktaydı. Jack, bir şey bekliyordu. Yanındakileri sıkıştırarak fısıldadı:
“Hadi... Şimdi söyleyin.”
İki vahşi bir şeyler mırıldandılar. Jack, sert bir sesle konuştu:
“Haydi!”
İki vahşi, birbirlerine baktılar; beraberce mızraklarını havaya kaldırıp, aynı anda konuştular:
“Şef, söyleyeceğini söyledi.”
Sonra üçü de döndü; koşarak uzaklaştı.
Ralph ayağa kalktı; vahşilerin yok olduğu yere baktı. Eric’le Sam geldiler; dehşete düşmüşçesine
fısıldıyorlardı:
“Sandım ki...”
“... Ben de...”
“... Korktum.”
Domuzcuk, denizkabuğu hâlâ elinde, kayanın üstünde duruyordu.
Ralph, “Jack, Maurice ve Robert’ti bunlar” dedi. “Amma da eğleniyorlar!”
“Az kalsın astım oluyordum.”
“Yuh senin astımına!”
“Jack’ı görünce, denizkabuğuna saldıracağından emindim. Neden böyle
düşündüğümü bilmiyorum...”
134