William_Golding_Sineklerin_Tanr_s_e_opt

Sonra, dürüstlüğünden ötürü ekledi:
“Daha doğrusu, sen ağızlarının payını verdin. Ben bir köşede kendi kendime uğraştım.”
Ralph, “Onlardan birinin canına okudum” dedi; “bir güzel patakladım onu. Gene gelip bizimle
dövüşmeye kalkmazlar bir süre.”
“Ben de birinin canına okudum” dedi Eric. “Uyandığım sırada, biri yüzümü tekmeliyordu. Galiba
yüzüm kan içinde, Ralph. Ama sonunda canına okudum.”
“Ne yaptın?”
Eric, gösterişsiz bir gururla anlattı:
“Dizimi kaldırıverip, bacaklarının arasına vurdum. Avaz avaz bağırışını duymanı isterdim. Yakında
buralara gelmez o da. Yani biz de kötü dövüşmüş sayılmayız doğrusu.”
Ralph, karanlıkta kıpırdadı ansızın, Eric’in ağzını kurcaladığını duydu:
“Nen var?”
“Bir dişim sallanıyor da...”
Domuzcuk, bacaklarını gövdesine doğru çekti.
“İyi misin, Domuzcuk?”
“Denizkabuğunu almaya geldiklerini sanmıştım.”
Ralph, solgun kumsalda koştu, büyük kayanın üstüne tırmandı. Şef’in oturduğu yerin yanında, büyük
şeytanminaresi hâlâ ışıldamaktaydı. Ralph, şeytanminaresine bir iki saniye baktı; sonra Domuzcuk’un
yanına döndü:
“Denizkabuğunu almamışlar.”
“Biliyorum. Denizkabuğunu almaya gelmediler. Başka bir şeyi almaya geldiler. Ralph... Ben ne
yapacağım?”
Ta uzaklarda, kumsalın bir yay gibi kıvrıldığı yerde, üç kişi Kaya Kale’ye doğru ilerliyorlardı.
Ormana dalmadan, suyun kıyısında gidiyorlardı. Yavaşça şarkılar söylüyorlardı ara sıra. Ara sıra da,
kıyının kımıldayan fosforlu çizgisinin yanında, perendeler atıyorlardı. Sürekli koşan, başarısıyla
kıvanç duyan Şef, önden gidip onlara yol gösteriyordu. Gerçekten bir şef olmuştu artık. Havayı
bıçaklarcasına mızrağını oynatıyordu. Domuzcuk’un kırık gözlüğü sol elinde sallanmaktaydı.
161