William_Golding_Sineklerin_Tanr_s_e_opt

“Durun! Kimdir o?”
Ralph, başını arkaya devirip, tepede Roger’in karanlık yüzünü gördü.
“Kim olduğumu görüyorsun!” diye bağırdı. “Aptallık etmekten vazgeç!”
Ralph, büyük şeytanminaresini öttürmeye başladı. Yüzleri tanınmayacak kadar boyalı vahşiler,
kayalığı çevreleyen çıkıntıda görülüp, dar geçide doğru ilerlediler. Hepsi mızraklıydı. Kalenin girişini
savunmak için yerlerini aldılar. Ödü kopan Domuzcuk’a aldırmayan Ralph, denizkabuğunu öttürmeye
devam etti.
Roger, bağır bağır bağrıyordu:
“Dikkat edin... Anladınız mı?”
Sonunda Ralph, dudaklarını denizkabuğundan ayırdı; soluk alabilmek için durdu. Tıkanırcasına ama
duyulur bir sesle konuştu:
“Toplantıya çağırıyorum.”
Geçidi koruyan vahşiler aralarında homurdandılar; ama bir şey söylemediler. Ralph, ileriye doğru
birkaç adım attı. Arkasında bir ses telaşla fısıldıyordu:
“Beni bırakma, Ralph.”
Ralph, başını yana eğip “Sen çömel,” dedi. “Ben geri dönünceye kadar bekle.”
Geçitte yarı yola kadar ilerleyen Ralph, durdu: Yoğun bir dikkatle, gözlerini vahşilere dikti.
Yüzlerindeki boya sayesinde kendilerini özgür bilen vahşiler, saçlarını arkadan bağladıkları için,
Ralph’tan daha rahattılar. Ralph, kendi saçlarını da sonradan böyle bağlamaya karar verdi.
Hatta onlara beklemelerini söyleyip, bu işi hemen orada yapmak istedi neredeyse; ama bunun yolu
yoktu.
Vahşiler, sinsi sinsi gülüştüler biraz ve onlardan biri, mızrağıyla Ralph’ı gösterdi. Ta tepelerde Roger,
ellerini kaldıraçtan çekip, ne olup bittiğini görmek için aşağıya doğru eğildi. Geçitteki çocuklar, kendi
gölgelerinin yaptığı lekelerin üstünde durmaktaydılar ve gölgeleri, taranmamış bir baş
kadar küçülmüştü. Domuzcuk yere çömelmişti; sırtı bir çuval gibi biçimsizdi.
“Sizleri bir toplantıya çağırıyorum.”
Sessizlik.
Roger, küçük bir taş aldı; onlara değmemek için nişan alarak, taşı ikizlerin arasına attı. İkizler
irkildiler; Sam neredeyse düşecekti. Roger ’in gövdesinde bir güç kaynağı, bir nabız gibi atmaya
başladı.
Ralph, yüksek sesle yeniden konuştu:
“Sizleri bir toplantıya çağırıyorum.”
168