William_Golding_Sineklerin_Tanr_s_e_opt

“Aydınlık olduğu sürece, yeterince yürekliyiz. Ama sonra? Şimdi de o şey çöküp oturuverdi ateşin
başına, sanki kurtulmamızı istemiyormuş gibi...”
Ralph, ellerini kenetlemiş büküyordu farkında olmadan. Sesi daha yüksek çıktı:
“Demek ki, işaret veren bir ateşimiz olmayacak artık... Yenildik.”
Denizin üstünde bir altın nokta belirdi; birdenbire tüm gökyüzü aydınlandı.
“Ya benim avcılarım?”
“Silah yerine ellerinde değnek tutan çocuklar senin avcıların.”
Jack ayağa kalktı. Uzaklaşırken yüzü kıpkırmızıydı. Domuzcuk, tek camlı gözlüğünü takıp, Ralph’a
baktı:
“Yaptın yapacağını. Avcılarına karşı kaba davrandın.”
“Aman, kes sesini!”
Beceriksizce öttürülen büyük denizminaresinin sesi, sözlerini kesti. Jack, doğan güneşe şarkı
söylercesine denizkabuğunu öttürüyordu. Barınaklardakiler kımıldayıncaya dek; avcılar isteksiz
isteksiz iskele biçimindeki büyük kayaya gidinceye dek; artık ikide bir de sızlanan küçükler ağlamaya
başlayıncaya dek öttürdü. Ralph ile Domuzcuk, uslu uslu ayağa kalktılar, büyük kayaya gittiler.
“Konuşun” dedi Ralph acı acı, “konuşun, konuşun, konuşun.”
Denizkabuğunu Jack’tan aldı:
“Bu toplantı...”
Jack, Ralph’ın sözünü kesti:
“Bu toplantıya ben çağırdım onları.”
“Sen çağırmasaydın, ben çağıracaktım nasılsa. Sen sadece denizkabuğunu öttürdün.”
“Yetmez mi bu?”
“Of, peki, al! Hadi... Konuş!”
Ralph, büyük şeytanminaresini Jack’ın eline tutuşturdu; kütüğün üstüne oturdu.
Jack, “Birçok şeyler var” dedi, “onun için sizi toplantıya çağırdım. İlk şey... Biliyorsunuz artık,
canavarı gördük. Usulcacık oraya gittik. Ancak birkaç adım ötedeydik. Canavar doğrulup oturdu, bize
baktı. Onun ne yaptığını bilmiyorum. Onun ne olduğunu bile bilmiyoruz...”
“Canavar denizden çıkıyor...”
“Karanlıktan geliyor...”
119